Ben o ilkokuldan ayrıldım ve tam 1 sene gelecek yıl okula gitmek için bekledim ve beklenen o gün geldi "15 Eylül".Çok heyecanlıydım. Annemle babam okul için gereken her şeyi aldı ve en önemlisi öğretmen için çiçek de aldılar.
Sabah oldu. Kalkıp okula hazırlandım.Annem de öyle.Daha sonra yeni okulumun bahçesine geldik.Kutlama vardı.İlkokul yılımız olduğu için biz de aralarına katıldık. Yanımda bir çocuk durmuştu. O da 1.sınıf,aynen benim gibi.Adı Murat'tı.Biz sohbet ettik sınıfa gidene kadarğ. O da benimle aynı sınıftaymış.İlkokul yıllarımızda çok fazla didişirdik. Oysa ki, yeni tanıştığımızda iyi anlaşıyorduk.
Önemli törenlerimiz vardı. Murat'la yan-yana durmam gerekiyordu çoğu zaman. Sebebi malum, boyumuz resmen aynıydı. Ama yan-yana durunca sakin kala biliyor muyduk? Tabi ki de hayır :D törende bile itişip kakışıyorduk.
Ah be o ilkokul yılları.Çok zordu.Benim ailem fakirdi, bu yüzden sınıf arkadaşlarım hep beni dışlardı. O kadar çok kıskanılıyordum, o kadar çok dışlanıyordum ki. Sınıftakiler hep bana sataşıyordu. Bense fazlasıyla sakin ve ağlağan bir kızdım. Her küçük şeye ağlıyordum. Ama bunlara rağmen sınıfta çok yakın bir arkadaşım vardı. Serpildi ismi. Küçük kız kardeşim gibiydi bana. Yemeğimizi bile ayrı yiyemezdik. Onu çok severdim, aslında şimdi de seviyorum. Ama durumlar değişti. Hikayenin devamında anlatacağım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
hayat bir yol,bense onun yolcusu
Aventura11 yıl önce başladı her şey.Peki Serap nasıl her şeyi başardı?nasıl psikolojik sorunlarını halletti?Nasıl güçlü durdu? Öğrenmek ister misin?Öyleyse tıkla ve okuyarak öğren😉
