"selam günlük yine ben Jisung neden her gün günlük yazıyorum bilmiyorum ama annem ve babam öldüğünden beri hiç iyi değilim. Annem beni severdi ve babamda öyle. Onlarsız ilk haftam neden bu kadar kötü bilmiyorum.off ne yazıyorum ben yaa"
(saat 22.34)Biraz hava almak için evden çıktım. Ormanda yürümeyi çok seven birisi olduğum için orman yolunda yürüyordum bir bank vardı hep oturduğum ona oturdum. Arkamdan ses geldiği için arkama döndüm. Döndüğümde hiç birşey göremedim. "Ne oluyor bee" demekle kalmıştım. Biraz ürperdim. evet biraz o yüzden ordan koşarak kaçtım. Orman yolundan çıktığımda ayaklarım istemsizce beni sokak aralarına götürüyordu. Sanırım kayboldum, evet kayboldum. Nerden geldiğimi düşündüğüm sırada ayağıma ağrı girdiği için kaldırıma oturup birinin gelmesi için yalvarıyordum.
"1 saattir oturuyorum amk biri gelsin artık"
Ne bir ses vardı nede bir insan. Arka sokaktan ses geldi. Şey gibi hım biri ağlıyordu hemde bağırarak oradan bir ses daha duydum"kes sesini"merak etmiştim acaba gidip baksammı yok ya benide döverlerse. Merakıma yenik düşüp oturduğum yerden kalktım ve adımlarımı oraya yönelttim.
Evin arkasından onlara bakıyordum. Sessizce "neden her yerde kan var?" Önüme atılan bir parça neresi olduğunu bilmediğim birşey attılar bu kimin bacağıydı yada kolu. Onların yaptıkları bir cinayet hemde suçsuz bir insanı öldürüyorlardı bunlar gerçekmi.
Arkamda adım sesleri duyduğumda içimden geçirdiğim tek kelime buydu.
"Artık ölebilirim"
Arkamı döndüğümde yüzünü karanlıktan göremediğim ama yüzünde kan damlacıkları olan birini beklemiyordum. Burunlarımız birbirine değiyordu. Çok korkuyorum ya bana birşey yaparsa.
Konuşmaya başladı yakışıklı genç adam.
"Ne işin var burada bu saatte?"
Dona kalmıştım genç adamın tok sesi nefesimi kesmişti. cesaretlenip konuşmaya başladım.
"B-ben kayboldum." Sesimi sikim titriyor.
Karşımdaki anlamaz gözlerle baktı bana
"Ne yani hiç birşey görmedinmi?" Demişti malmısın abii ben görsemde görmesemde hayatta söylemem beni yerdi bu deccal gibi amk.
"Neyden bahsettiğini anlamıyorum" demiştim mal gibi ayy yemin ederim gerizekalıyım aklımı sikeyim.
Anlam veremez gibi bakmış ve yüzüne bulaşan küçük kan damlalarını eliyle silmişti. Bana inanmadığı belliydi.
"O zaman seni eve bırakayım arabam orada hadi"
İşte şimdi sıçtım. Kim bilir nereye götürcek beni. Yalan uydurmam gerek.
"Yok gerek yok ben gidebilirim"
"Az önce kayboldum diyordun evin yakınlarda olmalı hadi gidelim"
Sıçtım bileğimden tutup beni arabasına kadar sürükledi. Neden ben yani anlamıyorum. Beni arabaya bindirip kapıyı kapattı kendiside sürücü koltuğuna geçip arabayı çalıştırdı.
İşte beklediğim soru.
"Evin nerede? Hangi tarafta?"
Bende bilmiyorum ki yalan söylemeliyim. Evime bırakırsa beni gece belkide yiyecek öyle bakıyor korkmadım değil.
"kayboldum dedim ya bilmiyorum hangi tarafta olduğunu"
"O zaman benim evime gidelim"
Yemin ederim ki şimdi sıçtım bu sefer gerçektende sıçtım bu bir katil ve ben katille aynı evdemi kalıcam delirmeme az kaldı
"H-hayır ben gidebilirim yani beni evine götürmene gerek yok ben sana yolu tarif edeyim"
"Ama ben seni evime götürmek istiyorum"
Bittim ben hayatım bitti ben nasıl kurtulcam şimdi bundan ağlıyacağım ya
"N-ne"
"Tamam tamam şaka yapmıştım"
"Evime götür beni"
Yanlış yolu tarif ettim ama neden benim sokağıma girdi?
"Burası değil mi?"
"Değil neden getirdin beni buraya" sesim titriyo ağliyacam
"Tamam ben burası sandım geri dönüyorum o zaman"
"Dur" neden dur dedim ki
"İndir beni kendim gidebilirim teşekkür ederim"
"Tamam görüşürüz"
Sessizce"Mümkünse bir daha görüşmeyelim"
"Ne"
Ben onu dışımdanmı söyledim"görüşürüz demiştim"
Evime girip camdan baktım hala burda
Kurtuldum Allah'ım sana şükürler olsun kurtuldum bu katilden evet gitti
Yorgun olduğum için duş alıp yattım
