Unut diyemem , Yokluğuna alışamazsın...
'Sevgili günlük , tek satırlık bir cümleyi yazamayacak kadar yorgunum. İyi geceler'
Her zaman yaptığım gibi , bugün de içimi dökmek için tek bir kelime kullanmıştım. Not defterime yazdığım cümleye karşılık yine sesli olarak ,
-İyi geçsin artık geceler.
Dedikten sonra defteri kapatıp yatağın yanındaki komodine bıraktım. Bunu da beceremeyip yere düşürmüştüm.
Kalkıp getirmeye üşeniyorum diye bir cümle kuramam çünkü normlade üşengeç bir insan değildim. Sadece yorgunluğum gereği , yattığım yerden kalkmamayı tercih etmiştim.
***
-Günaydın , lanet olası günlerden bir gün olan bugün.!
Çalan alarmın sesiyle , günlük rutinime yeni eklediğim cümleyle uyanmıştım.
Yatağımdan kalkmamak için ne kadar dirensem de , okula geç kalabilme ihtimalini göz önünde bulundurduğumda olduğum yerden fırlamıştım.
Banyoya elimi yüzümü yıkamak için yöneldiğimde , her zaman yapmaya alışkın olduğum ve artık yapmamam gereken bir şeyi yapıp moralimi yerlerden toplamak zorunda kalmıştım.
-Ba...
Sözcüğün iki hecesinden , ikinci hecesinde duraksamamla her şeyin tek tek bir film şeridi gibi gözlerimin önünde canlanması bir olmuştu.
-Kahretsin.!
Her ne kadar 'anne' demeye alışkın olmasam da , 'baba' demek benim günde nefes alış verişinden daha fazla yaptığım bir şey idi.
Kalp hastası bir babam ve , beni doğururken hayatını kaybeden bir annem vardı...
Müthiş bir çocukluk , çocukluğumdan daha da mükemmel bir gençlik...
Sinir bozukluğuyla aynadaki yansımama gülerken , ağzımın içinden kendime sövüyordum. Dış sesim unutmam gerektiğini söylerken , iç sesim unutursam geçmeyeceğini aksine daha kötü olacağını söylüyordu.
İçim ve dışımın kavgasına seyirci kalmak istemediğimden , kafamdaki bütün düşünceleri atıp dişlerimi fırçalamaya odaklanmıştım.
Öyle böyle bir odaklanma değil , diş macununu ellerime sürdükten sonra tam saçıma götürecekken yaptığımın farkına varıp ,
-Kafayı yemenin son aşaması : Saçını diş macunuyla yıka.!
Dedikten sonra , ellerimi yıkayıp doğru düzgün bir şekilde dişlerimi fırçaladıktan sonra banyodan çıkmıştım.
Bugün çok oyalanmıştım , ve bu gidişle üçüncü ders okula varacaktım...
Hızlıca odama girip okul formamı üzerime geçirdikten sonra aynaya bakarak ,
-İğrenç görünüyorsun Umut.!
-Biliyorum , bana bilmediğim şeylerden bahset.
-Geç kalmıyorsun , geç kalıyoruz.!
(Onu bunu bırakın da , ben gerçekten deliriyordum.)
Son kurduğum cümleye anlık bir refleksle olduğum yerde hareketlendim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Unut Ya Da Bir Umut
Novela Juvenil-Unut diyor bana , Nefes alma der gibi. -Nefes almak , Şişmiş içime oksijen fazlalığından başka bir şey ifade etmiyor artık benim için... -Bir gün nefes almaktan vazgeçmek umuduyla. -Unut diyemem , Yokluğuna alışamazsın... -Anlamsız bir kimsesizliği...
