SESSİZ ÇIĞLIKLAR

1. ŞANS ESERİ.

                     Keyifli Okumalar🧚‍♀️

Cem Adrian&Mark Eliyahu-Derinlerde

İkiye On Kala-Depresyon Güzelim

Bazı acıları yok sayamaz, bazı anıları silemez, bazı yaşanmışlıkları unutamazsın. Öylece mıhlanır aklına atamaz, yok sayamazsın. Bir doğum lekesi gibi kalır hayatında, bütün yaşamında. Bazı insanlar için yaşamımızdan sayfalar ayırırız. Gelsin,süslesin, bir hattat gibi satır-satır özenle işlesin isteriz. Pişman oluruz. Bazı insanlara yaşamımızdan ayırdığımız için pişman oluruz. Gelir karalar, yırtıp atar. Geriye bizden eksiklerle kaldığımızda anlarız yanlış yaptığımızı.
                                                                                               EFLA DEMİREL

En sevdiğim mevsimdeyim. İlk Bahar. Gerginim ama, uykusuzum.Şaşırdık mı?Tabii ki hayır. Yahu sen bir sus. İyi be tamam. Universitenin önündeyim şu an. 2.sınıf okuyorum.Dersin başlamasına 32 saniye var. Ve ben şu an koşuyorum. Sen hem bu kadar dakik olup hem her yere geçikmeyi nasıl başarıyosun anlamirem.  Geç kalmadım bir kere 4 saniye kala sınıftayım.

Ders bitdikten sonra bahçeye indim. Hava bu gün çok güzel mis gibi bahar havası var.Üstümde beyaz çiçekli bir elbise var. Sırayla derslere girdikten sonra otubüs durağına doğru yürümeye başladım.O sırada da telefonumu cevaplıyordum.”Efendim anne?” Kartımı çıkarırken çantam yere düştü bu sakarlıklar üff.“Nasılsın annem?” “İyiyim ,iyiyim anne” Yere eğilmiş çantamı topluyordum. O sırada biri yardım etmek için yaklaştı .”Sesin bir garip geliyor kızım bir şey mi oldu?” “Yok anne çantam düştü de” Gelen kişinin yardımı ile çantamı toplayıp kafam karışık olduğu için dikkat etmeden teşşekür edip, annemle konuşmaya devam ederek,uzaklaştım.
Kapıyı açarak içeri girdiğimde Gönülün sinirli sesini duydum. Yine kesin Arslanla kavga ediyorlardı. Sürekli bir-birini yiyip ama deli gibi aşıktılar. Liseden beri birliktelerdi. Gönül ve Damla benim ev arkadaşımlar. En yakınımlar. Gönülü kendi başına bırakıp mutfağa geçdim. Yemek yerken telefonla ilgileniyordum. Yukarıdan bilinmeyen bir numaradan mesaj düşünce merak ettim ve hemen girdim. Merhaba yazılmıştı sadece. Profilde tanımadığım bir adamın fotoğrafı görünce engelleyip,sildim hemen. Bu aralar başım yeterince dertdeydi. Bazı gereksiz arkadaşlarım numaramı salak saçma birilerine vermiş başımı derde sokmuşlardı. Bu da kesin onlardan biriydi.

Bir rüzgar eser, olmaz dedikleriniz olurdu. Hayatdan çok büyük beklentilerim olmamıştı ama neyi hayal etdiysem olduğunu görmemiştim. Hayatım her hangi bir ormanın her hangi bir nehiri gibi akıp gidiyordu. Çok fazla düşünür , düşüncelerin vücudumu en zehirli yılanın zehri gibi hemen sarmasını beklerdim. Düşünceler beynimi kurt gibi kemirdiklerinde , günün sonunda hep suçlu kendim olurdum.

Balkonda oturmuş kahve içiyordum. Rüzgarın soğuk esintisinin bütün vücudumu yalayıp geçmesine göz yumuyodum. O sırada aşağıda daha önce görmediğim bir arabaya dikkatim kaydı. İçerisinde işık yanmıyordu ancak bana biri var gibi geldi. Kuruntularımı kenara bırakıp abartmandakilerin misafiri falan olduğunu düşündüm.

Üşüdüğüm için içeriye girmiş,yatağımda film izliyordum. Çok sıkıcı geliyordu üfff. Ders mi çalışsan acaba yani sadece bir öneri. Beynim bu öneriyi reddedip hemen uyku mooduna geçti.

Sabah kalktığımda evde kimse olmadığını farkettim. Yine yalnız kaldım anlaşılan. Mutfağa kendime kahve yapmak için geçtiğim sırada kapı çaldı. Açtığımda siyah bir görüntü ile karşılaştım. Evet siyah bir görüntü. Yukarıya baktığımda  uzun boylu, geniş omuzlu biri ile karşılaştım.Adama tam 19 saniye boyunca bakakaldımığın farkına varınca lafa girdim. “Buyurun kime bakmıştınız?” Duraksadı. Silkelenir gibi oldu. Anam babam bu ne bee Yahu bir sus. “Tam olarak size”Ney? “Afedersiniz anlamadım.” Neyini anlamadın acaba bize bakmış işte.” Yani ben size kitabınızı vermek için gelmiştim aslında.Dün kitaplarınızı düşürünce yanlışlıkla benimkilere karışmış.”Heeeeee.Dün çantamı düşürünce yardım eden şu adam.

”Haa anladım. Teşekkür ederim buraya kadar zahmet etmişsiniz de,evimi nasıl buldunuz?” Potansiyel sapık mı lan buğ?YOK EŞŞEKİN ŞEYİ .Adam iyilik yapmış namkörr.İyi be anladık, abartma.”Ben buralarda yaşıyorum da öyle denk geldi yani yaşıyorum derken taşınıyorum” “Ha öyle mi hayırlı olsun. Teşekkür ederim tekrar.” Ee yine dondu kaldı bu adam. Sonra kitapı bana uzatınca aldım tekrar teşekkür ettim.” Tamam o zaman görüşürüz,yani denk geliriz, inşallah.”Arkaya adımlaya adımlaya konuşuyordu. “Görüşürüz” Deyip kapıyı kapattım.

Kendime kahve yapmaya mutfağa girdim sonra evin pis olduğu kanatine varıb temizliğe giriştim. Akşama doğru temizliği bitirince kahvemi de kitabımı da alıp yürüyüşe çıktım. Bu gün fazla yorulmuştum galiba biraz yürüyünce yoruldum ve bir banka oturdum. Bu gün kendimi hiç iyi hissetmiyordum. İçimde anlam veremediğim bir huzursuzluk vardı.Kitabı bir kenara bırakıp etrafı izlemeye başladım.

İnsan en çok kendine ihtiyaç duyar bu hayatda en çok kendini arar. Zamanla yaşadıkça farkediyoruz ki aslinda bizim için en önemlisi bizmişiz.Başkalarının bakış açıları yüzünden kendimizi hep ötekileştiririz. Egomuzla savaşacağız diye kendimizi harcar dururuz.Hayatımın her noktasında bu acıyı yaşadım ben,başkaları ezmesin diye hep ilk kendim kendimi ezdim ben. Egolu demesinler diye hep kendimi ikinci plana atdım ben. Hep birilerini kendimden önceye koydum. Kendi hayatımda bile başrolu oynayamadım.

“Baya dalmışsın.” Duyduğum sesle irkilince hemen sağıma döndüm. Bu oydu, dün mesaj atan,profildeki adamdı. İyi de ne alaka. ”Pardon anlamadım?" Bu adamı gözüm tutmuyor ha söyleyeyim.Dur bir dur benim de. ”Diyorum ki yalnızsın, düşüncelere dalmışsın.” ”İyi bir gün geçirmiyorum da." Yüzünde garip bir gülümseme oluştu. Tam kalkacaktım ki, ”Birlikte günün kalanını güzelleştire biliriz, ha ne dersin?”  Ne diyo lan bu?! ”Afedersiniz anlamadım.” Yüzünde yine şu saçma sapan gülüş oluştu.”Günün kötü geçmiş ya” “Bundan size ne beyefendi kalkarmısınız!" Ya sabr ya hasbinallah.”Yok ben hiç rahatsız değilim keyfinize bakın.” Aa aa salak bir de.Yavaş yavaş sinirlendiğimi hisediyorum.”Beyefendi dalga mı geçiyorsunuz benimle hemen yanımdan kalkın.” Ben sinirli bir halde ayağa kalkınca o da benle kalktı.
“Noluyo burda?” Ha bir sen eksiktin. Allahım bunları bana sırayla mı veriyorsunuz. Kız bak çoçuk temiz kalpliymiş sabah görüşürüz dedi 10 kere bir gün geçmeden görüştünüz ya.Tabi canım konumuz bu ya şu anda.”Bir şey oluğu yok.” Adam kalkıp gitti. Bende gidince kalkıp tam arkamı dönecektim ki,” Madem kalkıcaktın neden adamı kaldırdın?” Sesinde alay vardı.”İzinsiz oturduğu yerden kalkacak ilk kişi kendisidir.” Eve doğru yürümeye başladım.

Otubüsden dışarıyı izliyorum her kes koşuşturmada. Her kes bir yerlere yetişmeye çalışıyor, kendilerine geç kaldıklarını farketmeden.Ders bitince kendimi dışarıya atdım çok bunalıyorum bu aralar. Biraz bahçede kafamı dinledikten sonra otubüse geç kalmamak için yola koyuldum.

Sessiz sokakta yürüken kulaklıklarım takılıydı. Bir an birinin seslendiğini sandım .Kulaklıklardan birini çıkarıp arkamı dönecektim ki, önden, sokağın başından birinin koşarak geldiğini farkettim. Arkasından da siyah maskeli birisi.Yaklaşık yüz metre kala adamı yakalayınca kendine doğru çevirdi ve o an elindeki bıçağı farkettim.

Adam iki saniyeliğine bana taraf döndü ve beni gördü. O saniyelerde bıçağı adama sapladı. Gözlerim şokla açıldı ve onlara doğru koşmaya başladım. Siyah maskeli adam bıçağı atıp sokağın başına doğru koşmaya başladı ve gözden kayboldu. Bütün bağırmalarıma rağmen bir an bile duraksamadı. Yan tarafıma döndüm. O an bir rüzgar esti keçmişin üstündeki kirli tozları bir cesedin üzerindeki qazeteyi uçurur gibi uçurdu. Ayak ucumdaki yere serilmiş bedene baktım. Kan vardı. Kan. Ve sokağın başındaki yakından farketmediğim ancak şimdi mesafelere rağmen farketdiğim bir çift yeşil göz. Kan vardı.

                                 •••

EVEEETTT birinci bölümün sonuna gelmiş bulunmaktayızzz. Umarım beğenmişsinizdir. Yıldıza basmayı unutmayınnn. Gelecek hafta görüşmek üzere.❤❤
(1060 kelime)