I've never felt so alone

3. David

Matthy's POV:
Ik zet de auto neer voor een klein huisje in Hilversum. De gordijnen zijn dicht, maar ik zie door de witte stof heen dat de lichten aanstaan.
Ik stap zuchtend uit en bal mijn hand tot een vuist. Doodsbang, ben ik. Straks gebeurt er iets, misschien berooft hij me wel, of steekt hij me neer.
Waar ben ik in vredesnaam beland?
Ik stap zijn voortuin in en volg het stenen pad naar de donkergroene deur. Zijn deurbel is heel oud.
Door het raampje van de deur zie ik al een schim verschijnen, nog voordat ik überhaupt aan kan bellen. David doet met een glimlach de deur open.

"Hey, hoe is 'ie?"
Ik heb deze gozer vanmiddag nog gesproken, wat een debiele manier om een conversatie te starten.
"Goed, goed." Ik wacht tot hij me naar binnen laat en lach voorzichtig naar hem. In het echt is hij mooier.
Hij opent zijn arm, als teken dat ik naar binnen mag. Ik stap verlegen naar binnen en kijk om me heen. Het is niet groot, maar het is niet heel anders dan mijn huis in Ameide. Ik vind het knus.
"Wil je iets drinken?", vraagt David. "En moet ik je jas ophangen? Neem gerust plaats op de bank."
Hij wijst naar een lange bank, waar ik langzaam op ga zitten.
"Wil je iets drinken?", vraagt David opnieuw.
Ik schud glimlachend mijn hoofd. "Nee, dankjewel."
Hij knikt kort en loopt met mijn jas naar de gang. Even later hoor ik dat hij de trap oploopt, waarschijnlijk haalt hij een shirt om te laten zien.

Met een wit shirt in zijn handen komt David naast me zitten. Er staat een soort tekening op, dit is echt een typisch shirt voor Koen. Het is 'vintage' zou Koen dan zeggen. Ik vind het geen gek shirt, hoor.
"Vet, dit mag echt veel meer aandacht, inderdaad."
David gaat met zijn hand over het shirt en kijkt er trots naar. "Vind je? Echt waar?"
Ik glimlach en knik. "Ja, echt. Hoe zal ik het promoten? Met de Bankzitters, of alleen?"
David glundert. "Wil je dat echt doen? Met de andere jongens? Dat is echt ziek."
Ik knik en kijk nog een keer naar het shirt.
"Ik zal het aan ze vragen, ja?"
David knikt en vouwt met een grote glimlach op zijn gezicht het shirt heel netjes op.
"Wil je mijn andere shirts zien? Ik heb er echt veel meer, je gaat het zien." David staat op.
Ik knik en volg zijn actie. "Tuurlijk."

Als ik zijn kamer binnenkom ruik ik deo en een iets te zoete lucht, dus ik heb zo'n vermoeden dat David doet aan vapen. Zijn kamer is groot. Er staat een gigantisch bureau, waar hij waarschijnlijk al zijn shirts maakt, en een hoek waar al zijn shirts hangen.
Er zijn allemaal verschillende kleuren, David verdient echt wel meer aandacht, zo te zien.
Ik loop naar de hoek en ga met mijn hand door alle shirts. Zwart, paars, blauw... ik stop bij een lichtgroen shirt en haal het shirt van het rek.
Er staat een aap op die aan het skateboarden is. Aparte fantasieën, maar wel een ziek shirtje.
Ik draai me om naar David, die grijnzend tegen zijn bureau aanleunt.
"Ik wil je promoten, want dit verdient echt meer aandacht," zeg ik.
David glimlacht verlegen. "Meen je dat?"
Zijn wangen kleuren rood en hij loopt langzaam naar de rij met shirts. Hij gaat met zijn hand over de voorkant van een shirt en kijkt me dan aan. Ik glimlach en bekijk opnieuw alle kleurrijke shirts.
"Ik ga vanmiddag een nieuwe video maken, ik zal je promoten. App me maar hoe je website heet, dan kan ik een linkje in de beschrijving zetten," zeg ik lachend. "Is dat goed?"
David knikt snel. "Perfect, ik zal het doorsturen," zegt hij.
Ik glimlach. Hij is aardig, maar ik steek best veel tijd in mijn video's, dus ik denk dat ik wel naar huis moet. Anders wordt het toch awkward, het is voor het beste als ik maar gewoon naar huis ga. Zal ik het gewoon zeggen? Ik twijfel, maar ik denk dat het wel handig is.
"Hey, David? Ik moet nog beginnen met opnemen, dus ik denk dat ik naar huis ga. We appen nog, ja?" David zijn ogen worden groter, alsof hij het jammer vindt. Ik vind hem echt fucking aardig, hij is hartstikke gezellig.
"Helemaal prima, kom," zegt hij snel. We lopen samen naar beneden, waar ik mijn jas weer aandoe. Voor een kort momentje staan we tegenover elkaar, starend naar elkaar, lachend. Waar ben ik mee bezig? Ik raak in paniek, dus ik doe snel de voordeur open ik kijk nog één keer naar David en zeg: "sorry, we appen, oké?"
En dan sluit ik de deur, met een verbaasde David in de gang.

20 minuten. 20 minuten lang, zo lang zit ik al in mijn stilstaande auto. Ik weet niet wat ik voel, wat denk ik over die David. Wisselden we net gevoelens uit, of zo? Wat was dat? Ik zucht diep en kijk met een schuldgevoel naar mijn handen, die aan mijn stuur hangen. Ik sta nog steeds voor het huis van David. Die arme jongen, wat moet hij wel niet denken? Ik start zuchtend mijn auto en werp nog één laatste blik op het huis van David. Dan scheur ik de straat uit.

Als ik een beetje rustig thuiskom, staat Milo voorover gebogen bij het aanrecht. Hij staart naar zijn laptop. Zodra ik hem weer zie, komt mijn paniek weer terug. Ik weet niet wat ik net heb gedaan, maar ik weet ook echt niet meer waar mijn gevoelens heengaan. Voorzichtig, zonder dat Milo het merkt, loop ik naar hem toe. Ik ga achter hem staan, adem diep in en sla mijn armen om hem heen. Mijn handen sla ik om zijn middel. Hij schrikt en draait zich om, maar door mijn 'houdgreep' kan hij zich niet volledig omdraaien. Zodra hij weet dat ik het ben, legt hij zijn handen op de mijne. Ik leg zuchtend mijn hoofd op zijn rug.
"Wat is dit nou weer?", vraagt Milo lachend. "Is er iets gebeurd bij je familie?"
Kut, ik was helemaal vergeten dat ik had gezegd dat ik bij mijn familie zou zijn. Ik slik en zucht opnieuw. "Nee, ik vind je gewoon lief." Gadver, wat doe ik slijmerig. Ik krijg echt de ick van mezelf, maar ik moet mezelf hieruit praten. Milo lacht opnieuw en slaagt erin om zich om te draaien. Hij kijkt me aan, hij is zo lief, ik verdien hem echt niet.
"Ik vind jou ook lief." Hij drukt een kusje op mijn voorhoofd en laat zijn hand over mijn schouder glijden. Met een glimlach verlaat hij de kamer, waardoor hij mij met het grootste schuldgevoel ooit, alleen laat.

1133 woorden

————
Eindelijk weer een deeltje na een week ofzo. Sorry, kwam door school. Dit weekend kan ik niet schrijven, ik ben wss ook niet bereikbaar.
Anyway, ik hou van jullie allemaal.
Tot het volgende hoofdstuk❤️