I've never felt so alone

6. De club

Milo's POV:
Het is al een week later. Matt heeft volgens mij niet meer afgesproken met die David, dus volgens mij heeft hij zich er overheen gezet. Dat hoop ik.

We zitten op een bankje in de zon, op de plek in Ameide waar we altijd zitten. Matt kijkt naar het water. Zijn ogen glimmen door de zon.
Zal ik hem vragen over David? Ik twijfel, want misschien is hij het al vergeten. Straks zit hij er weer mee als ik hem eraan herinner. Ik schuif dichterbij op het bankje en kijk naar het water.
"Hey- uh, Matt?", vraag ik voorzichtig.
Hij kijkt me aan met een glimlachje, zo'n lief zacht glimlachje, waardoor ik het warm krijg.
"Ik vroeg me af, hè?", ga ik door. "Spreek je nog met die David?" Ik slik en wacht af tot hij antwoord geeft.
Zijn glimlach verdwijnt langzaam, terwijl hij zijn hoofd schudt. "Nee- nee, nee, nee."
Ik sla mijn arm om zijn schouder heen en trek hem voorzichtig iets dichterbij. "Sorry dat ik het vroeg."
Dezelfde glimlach verschijnt weer. Hij laat zijn hoofd op mijn schouder vallen en kijkt naar zijn handen, die op zijn schoot liggen.
"Maakt niet uit," zegt hij zachtjes.

Matthy's POV:
Natuurlijk spreek ik nog met David. Natuurlijk ben ik weer zo dom geweest. Hij stuurde me opnieuw een berichtje vanochtend, waar ik gelijk op reageerde.

David:
Yo, ik snap het als je me nu blokkeert, maar ik wil het graag goedmaken. Sorry dat ik elke keer zo raar doe, het gaat niet helemaal goed met me.
Kunnen we het uitpraten? 1 op 1?

U:
Is goed, wanneer?

David:
Kan t vandaag? Heb de rest van de week geen tijd.

U:
Ik ben om 16:00 bij jou, zie je dan.

Ik ben zo dom geweest. Het is nu 15:30 en ik moet weg, alweer de mist in. Hij wil het alleen uitpraten, geen gevoelens, niks.

Zuchtend stap ik in de auto. Ik zet mijn zonnebril op voordat ik begin met rijden, anders moet ik dat weer halverwege doen omdat ik verblind word door de zon. Ik kijk even snel in de spiegel van mijn auto, en rij dan de straat uit.

Ik heb Milo de waarheid verteld. Ik heb hem verteld dat ik voor de laatste keer langs David ging, omdat hij het uit wilde praten. Hij twijfelde eerst, maar hij vertrouwde me. Dit wordt echt de laatste keer dat ik met David ga afspreken.

Ik kijk naar David zijn huis. Mijn ogen gaan langs de ramen, maar de gordijnen zijn dicht. Ik hoop oprecht dat dit de laatste keer wordt dat ik hier naar binnen ga. Ik stap de auto uit met een diepe zucht en sla de deur zo hard mogelijk dicht. Ik wacht eventjes voor de deur, maar die gaat vanzelf open. Waarschijnlijk hoorde David de deur dichtklappen. Hij steekt zijn hoofd om het hoekje en doet de deur open zodra hij mijn hoofd ziet. Hij glimlacht zachtjes en laat me binnen. Hij leidt me naar de bank, waar ik verlegen op ga zitten. Ik voel me echt niet comfortabel.

David gaat naast me zitten en schraapt zijn keel zachtjes. "Sorry," zegt hij kort. "Sorry, van gisteren." Ik slik. Wat moet ik hier op reageren?
"Ik, uh- ja," stamel ik. Ik voel dat David naar me kijkt, maar ik kijk naar de grond. Ik wil hem niet aankijken.
"Heb je eigenlijk een vriendin?", vraagt David.
Er gaat een spanning door mijn lijf. "Ja, ik heb een uh- een vriend." Na het zeggen van die zin, kijk ik hem toch even aan. Ik zie de schrik in zijn ogen.
"Je hebt een vriend? Ik wist niet- wie is het?"
Wat de fuck, hoe durft hij dat te vragen? Zal ik het gewoon zeggen? Dan voelt hij zich misschien nog schuldiger. "Milo," zeg ik. Ik zeg het zelfs met trots. David schrikt opnieuw. "Milo? Milo, als in- Milo ter Reegen?", vraagt hij snel.
Ik knik. "Ja, Milo ter Reegen." 
David slikt en schudt zijn hoofd. "Sorry, ik wist het echt niet."
Ik sta op en schraap mijn keel. Dan ga ik voor hem staan. Wordt het ongemakkelijk en cringe wat ik nu ga doen? Ja.
"Als je dit aan iemand vertelt, kom ik je opzoeken en dan zorg ik ervoor dat je niet meer kan lopen."
Ik draai me om en loop weg, maar in de deuropening blijf ik staan.
"Doei, David."

In de auto voel ik mezelf glimlachen. Jezus, waarom deed ik alsof ik in een film speelde? Ik start de auto en rij weg, naar huis. Naar Milo. Ik zweer het je, als David ook maar één woord zegt over mij en Milo...

"Hey, hoe ging het?", vraagt Milo als ik thuiskom. Hij gaat tegenover me staan en vouwt zijn handen achter mijn hoofd in elkaar. Ik kijk hem aan en glimlach. "Ik heb hem een beetje bang gemaakt, volgens mij."
Milo lacht en geeft me een kusje op mijn voorhoofd. "Vanavond gaan we even stappen samen, dat hebben we al heel lang niet meer gedaan, zegt hij.
Ik glimlach. "Leuk, waar gaan we?", vraag ik.
Milo haalt zijn schouders op. "Als we een beetje indrinken, komen we vast wel ergens terecht."

Milo zet 6 uur later twee grote flessen wodka op tafel. Hij knikt naar me, waardoor ik van de bank afspring en naar hem toeloop. Hij pakt twee glazen en geeft er eentje aan mij. We schenken allebei ons glas vol en houden het glas omhoog.
"Santé," zegt Milo lachend.
We proosten en kantelen het glas achterover, het keeltje in. Ik heb eigenlijk al best lang niet meer gezopen, al helemaal niet met Milo. Ik schud mijn hoofd kort uit reflex, het eerste glas is altijd fucking smerig. Nu de rest van de fles nog.

Als ik al meer dan de helft van de fles opheb, besluit ik het te mixen met cola. Ik ga zometeen echt over mijn nek, denk ik.
"Hey, Miel, hebben we nog cola?", vraag ik terwijl ik de koelkast sluit. In de koelkast ligt geen cola, namelijk. Milo zet zijn glas neer en loopt fluitend naar de kelder. Die is al redelijk tappie, denk ik. Milo wordt echt heel snel dronken, het is vaak heel erg grappig. Ik voel nog helemaal niks, maar dat komt nog wel. Milo zet een volle fles cola op tafel. Ik doe een beetje bij mijn wodka en mix het met mijn vinger door elkaar, omdat ik te lui ben om een lepeltje te pakken. Ik kantel het glas zonder moeite achterover en zet het glas neer. Nog één glas, dan heb ik de hele fles gekanteld. Ik draai me om naar Milo, die ook nog maar een glas moet. Hij kijkt me blij aan, zijn wangen zijn rood. Ik glimlach naar hem en vul mijn glas opnieuw. "Laatste," zeg ik glimlachend. We houden onze glazen omhoog en proosten.

Autorijden mag natuurlijk niet, dus we lopen hand in hand door Utrecht. Milo zwaait zijn arm heen en weer, waardoor die van mij dat ook doet.
"Die?", hij wijst met zijn vrije hand naar een club. 'Club Poema', staat in het groot op het bord voor de deur.
"Ja, is goed," zeg ik blij. We lopen naar binnen. De harde muziek dreunt gelijk mijn oren in. Milo geeft me snel een kusje op mijn wang voordat hij mijn hand loslaat. We lopen naar de bar, waar Milo twee cocktails bestelt. Langzamerhand voel ik de wodka wel, maar dit is nog maar het begin.

1250 woorden

————
Na een maand ofzo weer geüpload, het spijt me zo erg liefjes😭
Ik ga nu oprecht meer schrijven, want ik heb vakantie AAAAA
Hoe gaat het met jullieee?
Tot het volgende hoofdstuk❤️‍🩹