I've never felt so alone

12. Ik hou van je

11:30

Milo's POV:
Ik word wakker, alleen op de bank. Het is al licht buiten, dus dat betekent dat ik waarschijnlijk allang op kantoor moet zijn. Ik check mijn telefoon.

Gemiste oproep van Raoul 2x
Gemiste oproep van Koen 5x
Gemiste oproep van Robbie 3x
Gemiste oproep van Matt❤️ 1x

Ik slik en kijk naar het hartje achter zijn naam.
Dan check ik WhatsApp.

JUMPCUTTERS

Robbie:
Milo, waar de fuck ben jij?

Hallooo

Koen:
Had je gisteravond een feestje ofzo

Raoul:
Milo, belangrijke video vandaag

Ik kijk zuchtend naar alle berichtjes en vlieg met mijn duimen over het toetsenbord.

U:
Sorry, kom eraan asap

Ik leg mijn telefoon neer en sluit mijn ogen opnieuw.
Echt waar, ik wil niet naar kantoor. Ik wrijf in mijn ogen en staar naar het plafond. Ik wil niet.

11:30

Matthy's POV:
Ik zit achter mijn laptop op kantoor, starend naar de deur. Komt Milo wel? Gaat het wel goed met hem?
Ik heb het echt verkloot, straks vallen we allemaal uit elkaar. Straks heb ik de Bankzitters verkloot.
Ik kijk op naar de rest en schraap mijn keel.
"Weten jullie of Milo nog komt?", vraag ik.
Raoul schudt zijn hoofd. "Ik bel hem wel even."
De telefoon gaat vaak over, waarna hij naar de voicemail van Milo springt. Ik schrik door zijn stem.
"Nog een keer proberen," zegt Raoul zuchtend.

Nadat we alle vier hebben gebeld, begin ik me nog meer zorgen te maken. We besluiten hem maar te appen in de Jumpcutters. Ik ben de enige die niet appt. Ik sta op en pak mijn spullen.
"Ik ga even lopen, ja?", zeg ik snel. "Zo terug."
De jongens zijn druk bezig met appen en bellen.
Alleen Raoul steekt even een duimpje op.
Ik stap in de lift en loop ongeduldig naar mijn auto.
Nee, ik ga niet lopen. Natuurlijk niet.
Ik wil weten of Milo oké is, ik wil dat hij oké is.

Ik parkeer mijn auto scheef voor de deur van Milo zijn huis. Ik klap mijn autodeur dicht en ren naar Milo zijn deur, waar ik één keer aanbel. Ik wacht een minuutje, maar dan bel ik nog een keer aan. En nog een keer, nog een keer, nog een keer, nog een keer.
"Milo!", ik klop nu op de deur. "Ben je thuis?"
Ik loop naar het raam, maar het gordijn is dicht.
"MILO!", ik klop op zijn raam. "Milo!"
Nu raak ik echt in de stress. Hij leeft toch wel?
Milo zou zichzelf toch niks aandoen?
Met trillende handen grijp ik naar mijn sleutelbos.
Ik heb altijd al de sleutel van Milo zijn huis.
Snel grijp ik de goede sleutel en steek ik hem in het sleutelgat. Ik gooi de deur open en ren de woonkamer in.
"Milo!", ik draai me vliegensvlug naar de bank.
Daar ligt Milo, voor de televisie, met een natuurfilm aan. Zijn ogen zijn dicht, maar je slaapt hier toch niet doorheen?

"Milo?", ik sluip dichterbij. Hij ziet er heel rustig uit, iets te rustig. "Hey, Milo?"
Ik voel dat mijn stem breekt. Ik ga naast hem zitten en kijk naar de grond. Moet ik maar praten?
"Het spijt me," zeg ik zachtjes. "Echt heel erg."
Ik gooi mijn hoofd in mijn handen en zucht diep.

"Fuck David, echt waar Milo, ik weet niet wat er mis met me is. Ik dacht dat ik een nieuwe vriend had ontmoet. Gewoon een vriend, maar hij dacht daar blijkbaar anders over. De eerste keer was een ongelukje, de tweede keer ook, de derde keer waren we dronken. Toen jij hem aanviel, ik weet het niet- ik was zo bang dat je hem pijn ging doen, dat er misschien politie werd gebeld, of zo. Ik deed het niet om David te beschermen, echt niet. Milo, ik hou nog steeds zoveel van je, ik kan me echt geen leven zonder je voorstellen."

Ik kijk naar hem. Ik zie aan zijn ogen dat hij vannacht, misschien gisteren, veel heeft gehuild.
Ik staar naar zijn telefoon, die op het tafeltje voor ons ligt. Ik pak zijn telefoon op en kijk naar zijn achtergrond. Hij heeft nog steeds een achtergrond van ons. Van ons samen.
Ik haal mijn neus op en veeg met mijn mouw mijn tranen weg. Ik leg zijn telefoon terug en ga met mijn hand over zijn arm, terwijl ik opsta.
"Sorry," zeg ik zachtjes. "Ik hou van je."

Ik zit in de auto, snikkend achter het stuur.
Nog steeds op de stoep, voor Milo zijn huis.
Godver, godver, godver, godver, godver.
Ik wist niet dat liefde zo moeilijk was, maar dit is echt volledig mijn eigen schuld.
Ik weet dat Milo nog leeft, in ieder geval.
Misschien heeft hij mijn hele speech wel gehoord, misschien had hij alleen zijn ogen dicht.
Misschien houdt hij nog wel van me.
Misschien.

Ik open mijn telefoon. Een traan valt op mijn scherm, die ik snel wegveeg.
Ik ga naar WhatsApp en app Raoul.

U:
Milo is oké. Ik ga nu naar huis, zie jullie morgen.

Raoul reageert heel snel:

Raoul:
Opnames doen we dan een andere keer, als jullie er allebei zijn. Ik hoop dat jullie beide oké zijn.

Dan sluit ik mijn telefoon. Zou Raoul erover weten?
Het maakt me nu ook niet meer uit.
Ik wil gewoon Milo terug.

882 woorden

————
Uh ja. Het volgende hoofdstuk word misschien wel de laatste, maar er komt zieke plottwist.
(Dit hele boek is geïnspireerd door Lot, de plottwist is ook haar idee❤️)
Tot het volgende hoofdstuk, hope y'all are ready😔

(Ik heb het vorige hoofdstuk en dit hoofdstuk nogal laat gepost oeps)