I've never felt so alone

5. bekennen

Milo's POV:
Ik klop op de deur van het toilet. Ik hoor dat Matt aan het huilen is. Huilt hij omdat hij net gekotst heeft, of verbergt hij iets van me? Gisteren deed hij ook al zo raar, wat is er aan de hand met hem? Misschien is het iets met zijn familie, maar waarom vertelt hij me niks?

"Matt, gaat het?", ik klop nog een keer op de deur. "Matt, wil je praten, of moet ik je met rust laten?" Het slot van de deur gaat langzaam open en ik zie de deurklink omlaag gaan. De deur opent, waardoor ik een stapje achteruit zet. Een lijkbleke Matt strompelt de deur uit. Mijn mond valt bijna open, hij is niet oké. "Matt," ik fluister zijn naam. "Matt-"
Voordat ik iets kan zeggen, valt hij huilend voorover, in mijn armen. Ik leg allebei mijn handen op de achterkant van zijn hoofd en ga met mijn handen door zijn haar. Misschien moet ik maar even niks zeggen, hem laten uithuilen. Ik voel zijn tranen op mijn shirt, maar het maakt me niks uit.
Hij is niet oké.

Als Matt na een tijdje uitgehuild is, kijkt hij me met een glazige blik aan. Zijn ogen zijn rood van het huilen. "Miel- ik weet niet wat ik moet doen," brengt hij er schor uit.
Ik kijk hem vragend, maar met een bezorgde blik aan. "Wat is er gebeurd dan?", vraag ik verbaasd.
"Ik weet niet of ik het kan vertellen, Milo."
Ik schrik van zijn opmerking. Hij verbergt iets voor me, blijkbaar. "Maar je kan me alles vertellen, toch?" Ik voel me misselijk. Mijn vriend, waar ik al twee jaar een relatie mee heb, verbergt iets voor me. Ik vertrouw hem met mijn hele hart, maar hij mij blijkbaar niet. Is hij vreemd gegaan?
"Milo- tuurlijk vertrouw ik je. Dit kan gewoon hard aankomen."
Ik weet het zeker, hij is vreemd gegaan. "Ben je- heb je met iemand anders iets gedaan?", vraag ik.
Ik voel de tranen opkomen in mijn ogen. Bij Matt vormen er ook tranen. Hij knijpt zijn ogen dicht en schudt snel zijn hoofd. "Ja- nee, ik ga het uitleggen."
Ik ben benieuwd wat er gaat komen.

"Dus- als ik het goed begrijp, heeft een jongen die je op Instagram hebt ontmoet, die je pas twee dagen kent, je gezoend?", vraag ik verbaasd.
Matthy knikt en slikt. "Mmhm," mompelt hij.
Het is echt veel minder erg dan ik dacht. Ik geloof hem ook, het is eigenlijk niet zo'n big deal.
Ik sla mijn armen opnieuw om hem heen. Hij is helemaal in paniek om iets kleins, arme jongen.
"Het is niet erg, Matt."
Hij begraaft zijn hoofd opnieuw in mijn shirt en sluit zijn ogen. Ik kijk recht vooruit, met een glimlach op mijn gezicht. Dit bewijst hoeveel hij om me geeft.

471 woorden

————
Het spijt me oprecht zo erg dat ik zo weinig schrijf. Nu ook al zo'n fucking kort hoofdstuk.
Ik heb echt 0 motivatie en ik voel me echt leeg, dus veel schrijven gaat me niet lukken, sorry babes❤️

Tot het volgende hoofdstuk❤️