I've never felt so alone

10. De bel

Milo's POV:
Het is allemaal mijn schuld dat het slecht gaat met Matthy. Niet alleen mijn schuld, ook de schuld van David. Ook zijn eigen schuld.

Ik ondersteun hem in mijn armen, terwijl ik naar het kantoor loop. De cameraman is opzoek gegaan naar Koen, Rob en Raoul. Het voelt fout, hem zo in mijn armen hebben. Het is twee dagen geleden, maar ik mis hem. Ik mis ons samen.

Op kantoor leg ik hem op de bank en ga ik naast hem zitten, op een stoel. Ik wil dat het weer goedkomt, maar ik krijg die kop van David maar niet uit mijn hoofd. Het lukt me gewoon niet om het beeld van hem en Matt uit mijn hoofd te krijgen.
Ik leg zuchtend mijn hoofd in mijn handen en sluit kort mijn ogen, totdat ik een klein kuchje hoor.
Ik draai mijn hoofd naar de bank, waar ik Matt verward om zich heen zie staren.
Hij is zeker meer dan 20 minuten out geweest.
Ik wil hem in mijn armen nemen, hem vertellen dat alles goedkomt en dat ik van hem hou. Nog steeds.
Maar die rotkop van David blijft hangen.
Misschien wel voor altijd.

Matthy's POV:
Heeft Milo me hierheen gebracht? In zijn armen?
Ik voel me echt verschrikkelijk, ik heb water nodig.
Terwijl ik voel dat Milo naar me kijkt, probeer ik op te staan. Ik zet beide voeten voorzichtig op de grond en zet me af. Gelijk zak ik weer terug op de bank.
Milo pakt zachtjes mijn arm vast en helpt me omhoog, waardoor ik iets zekerder word.
We lopen samen naar de keuken, waar hij een glas water voor me vult. Ik heb hem niet eens verteld dat ik water wil, zo goed kent hij me.

Als de andere jongens terug zijn, zitten we met zijn allen in een cirkeltje. Ik heb een leeg glas in mijn handen en klem mijn tanden op elkaar.
"Wat is er nou gebeurd?", vraagt Koen.
Milo kijkt me kort aan. "Matt, hij- het was heel druk, hij raakte een beetje in paniek," zegt hij.
De jongens kijken me allemaal aan.
"En toen?", vraagt Rob. "Heb je hem helemaal naar het kantoor gedragen?"
Milo knikt. "Ja, wat wil je dan dat ik doe?"
"Matt, gaat het wel goed met je?", vraagt Raoul.
Ik kijk op, zodat ik hem aan kan kijken.
Hij weet zelf ook wel dat het niet goed gaat.
Als er iemand is die dat weet, is het Raoul wel.
Ik glimlach zachtjes naar hem en knik dan. "Ja."
Raoul kijkt me bezorgd aan en geeft me een onzeker glimlachje terug. Hij weet het echt wel.
Godverdomme, kon ik maar terug in de tijd.

Nog 3 uur op kantoor, dan mag ik weg.
Ik heb het gevoel dat alle ogen op mij gericht zijn.
Soms kijk ik even naar de blonde jongen tegenover me. Hij heeft zijn AirPods in en staart naar het pennenbakje dat op zijn bureau staat.
Hij zit er echt mee, klote David.
Klote, klote, klote David.

Uurtjes passeren. Als het 17:00 is en ik nog maar een uur moet werken, gaat de bel van ons kantoor.
De bel gaat vaak, er gaat altijd iemand kijken of het fangirls zijn, of of het iemand is die we kennen.
"Ik ga wel," zeg ik snel. Alles om van werk af te komen. Ik loop zo snel mogelijk naar de camera, waar we kunnen kijken wie er voor de deur staat.
Ik gluur naar de camera, maar mijn hart staat stil.
David staat voor de deur.
Mijn oren beginnen te ringen en mijn hart gaat sneller kloppen. Ik staar naar de jongen die op de camera staat. Hij blijft maar terugkomen.
"Wie is het?!", roept Rob vanuit de keuken.
Ik geef geen antwoord, waardoor Milo vliegensvlug opstaat. Hij rent zowat naar me toe, duwt me voorzichtig aan de kant en kijkt naar de camera.
"Godverdomme," gromt hij. "Fucking klootzak."
Hij kijkt me kort aan. Ik zie de woede in zijn ogen.
Dan rent hij de deur uit, naar beneden.
Naar David.

Ik blijf naar de camera staren. David heeft bloemen in zijn hand. Ik zie dat hij naar links kijkt en schrikt.
Dan zie ik dat Milo naast hem staat. Hij grijpt David zijn arm vast, waardoor David schrikt.
Als hij David maar geen pijn doet, niet fysiek.
Milo is volgens mij aan het schreeuwen tegen David, ik denk dat hij zelfs aan het huilen is.
David toont geen emoties. Hij blijft staan en staart naar de schreeuwende Milo, die David zijn arm nog steeds vastgrijpt. Milo wordt weer stil.
Hij veegt zijn tranen weg en laat zijn arm los.
Ik zie dat hij bukt en de bloemen oppakt die David mee had genomen. Milo kijkt naar de bloemen.

Ze blijven zo wel 30 seconden staan, maar dan gooit Milo de bloemen weg. Hij duwt David achteruit, waardoor hij achterover valt.
Ik schrik en verlaat gelijk mijn plek. Ik moet Milo stoppen, hij moet David geen pijn doen.
Ik ren naar beneden, de deur uit. De koude lucht komt mijn neus binnen. Dan ren ik naar de twee jongens. David is al overeind gekrabbeld.
Ik ga tussen de twee staan, mijn hoofd naar Milo.
Er stromen allemaal tranen over zijn gezicht.
We kijken elkaar heel lang aan, maar dan zeg ik:
"Milo, doe hem geen pijn, alsjeblieft."
Ik zie de schrik in zijn gezicht. Hij slikt en kijkt van mij naar David.
"Wat?", vraagt hij ongeloofwaardig. "Wat zei je?"
Ik haal diep adem. "Doe hem geen pijn."
Hij schudt zijn hoofd. "Je geeft echt om hem, hé?"
Ik schud ook mijn hoofd. De tranen vullen mijn ogen. Langzaam draai ik me om naar David.
"Flikker op," zeg ik. "Opgeflikkerd, nu."
David heeft een enge grijns op zijn gezicht.
Hij draait zich om, schudt lachend zijn hoofd en loopt weg. Ik hoop dat hij nooit meer terugkomt.

Ik draai me weer om naar Milo. We staan jankend tegenover elkaar. Eventjes denk ik dat het goed is tussen ons, maar hij slikt en draait zich om.
Hij laat mij alleen op de straat.
Het komt nooit meer goed tussen ons.

1024 woorden

————
Ik huil. Niet negatief denken, jongens, het komt allemaal goed😘
Deze upload ik om 01:38 omdat het kan.
Tot het volgende hoofdstuk❤️‍🩹