I've never felt so alone

7. Het incident

Matthy's POV:

Alle kleuren van de lichten schijnen op Milo. Hij zingt mee met een kut nummer, maar als hij dronken is, zingt hij met alles mee. Ik zet met een klap mijn lege glas op de bar.
"Mag ik nog één cocktail?!", schreeuw ik tegen de barman. Mijn stem is nu al schor. Ik voel dat Milo naast me gaat staan. Hij legt zijn hand op mijn middel en zet zijn glas ook op de bar.
"Voor mij ook, alsjeblieft!"

We wachten samen op onze drankjes, die na 1 minuut al voor onze neuzen staan. Milo gooit de cocktail in één keer achterover en kijkt me aan.
"Ik ga even pissen!", schreeuwt hij over het lawaai heen. "Ik kom zo terug!"
Ik knik en kijk hoe hij wegloopt. Misschien moet ik nu maar even rondlopen, misschien kom ik wel iemand tegen die ik ken. Ik loop een beetje rond, met een draaierig gevoel in mijn lichaam. Mijn blik valt op een jongen, die alleen bij een tafeltje staat te dansen. Godverdomme, het is David.

Onze ogen ontmoeten elkaar en hij loopt naar me toe. Ik zwaai naar hem, met een glimlach. Hij ziet er leuk uit; hij heeft een korte broek aan met een leuk overhemd. "Hey!", schreeuwt hij. Hij legt zijn arm op mijn schouder. Ik kijk hem aan en zet mijn drankje op het tafeltje naast ons. "Jij ook hier?!", schreeuwt David. "Ben je hier alleen?!"
Ik schud mijn hoofd. "Nee!"
Langzaam beweegt David zijn hoofd naar de mijne, waardoor ik al weet wat er gaat gebeuren.
En het gebeurt inderdaad. Het gaat gewoon, zomaar.
David en ik staan te zoenen in de club.

Milo's POV:
Ik veeg mijn gewassen handen af aan mijn broek, bestel nog één drankje en ga opzoek naar Matt.
Hij staat niet meer bij de bar, dus ik denk dat hij een beetje aan het rondlopen is.
Met mijn drankje loop ik door de menigte mensen heen. Ik duw een paar juichende mensen opzij, misschien is Matt aan het dansen. Misschien juichen de mensen wel voor hem.
Mijn ogen vallen op twee jongens, waarvan één Matt is. Mijn mond valt open, mijn hart staat stil.
Het zou toch niet David zijn? Ik loop een stukje verder en ga voor ze staan. Ik hoor geruis in mijn oor, er springen tranen in mijn ogen, ik laat bijna mijn glas vallen.

"Matt- wat?", ik slik en veeg snel een traan weg.
Ze stoppen beide. David kijkt me geschrokken aan en stapt achteruit. Matt draait zijn hoofd mijn kant op en ik zie zijn blik veranderen.
Hij loopt naar me toe, maar ik ben er oprecht klaar mee. Hij had me beloofd dat hij en David klaar waren, dat ze elkaar niet meer gingen zien.
Ik draai me om en storm de menigte uit, met een schreeuwende Matt achter me aan.

Ik kom hijgend buiten en ren snel het hoekje om, waar ik huilend tegen de muur zak.
Ik zit op de grond, met mijn hoofd in mijn handen.
Twee jaar, twee fucking jaar een relatie met Matt.
Ik had dit oprecht nooit verwacht van hem.
Met mijn shirt veeg ik mijn tranen af, maar ik stop als ik in de verte mijn naam hoor.
Het is Matt, hij is aan het huilen, dat hoor ik.
"MILO! MILO, ALSJEBLIEFT!"
Hij is zo bezopen, maar ik weet dat David en hij iets voor elkaar hadden. Ik schuif iets verder, zodat hij me niet kan zien als hij langsloopt.
Ik zie hem aan de overkant van de straat, hij gaat precies hetzelfde zitten als ik, maar dan tegen een andere muur.
Hij is nog harder aan het huilen dan ik.
Toch heb ik geen medelijden, want hoe heeft hij dit geflikt? Ik sta met een zucht op en begin ongezien te lopen. Ik hoop stiekem wel dat Matt gewoon thuiskomt, maar dat zie ik wel.

Ik klap de deur dicht en veeg mijn laatste tranen weg. Matt kan niet naar Ameide gaan nu, hij moet eerst zijn spullen pakken. Misschien moeten we het eerst uitpraten, dat lijkt me een beter plan.
Ik stap als ik boven ben gelijk mijn bed in. Ik doe niet eens de moeite om iets anders aan te doen, of mijn tanden te poetsen.
Fucking David, fucking Matt.
Waarom is het nou zo gegaan?

Om 05:00 word ik wakker van een deur die dichtklapt. Ik hoor Matt nog steeds zachtjes snikken, hij zit er echt mee. Snel doe ik mijn ogen dicht, afwachtend tot hij boven komt.
Een paar minuten later hoor ik de deur opengaan en voel ik dat Matt in bed gaat liggen.
Hij legt zijn hand op mijn hoofd en drukt een kusje op mijn voorhoofd.
"Het spijt me zo erg," fluistert hij. "Ik hoop dat je met me wil praten morgen." 
Ik voel de tranen weer opkomen, maar ik schud het van me af. Ik ga morgen met hem praten, inderdaad.

823 woorden

————
Niet zoveel woorden, maar wel een nieuw hoofdstuk, eindelijk niet in een maand geüpload.
Ik laat jullie weer ff bij een cliffhangertje liggen😘
Ily all, fijn weekend!
Tot het volgende hoofdstuk❤️‍🩹