"Ben...ben gerçekten bilmiyorum.Kapı çaldı, açtığımda kutu yerde duruyordu.Kimse yoktu, ne bir not ne bir insan."yavaşça elimdeki suyu ağzıma götürdüm.Elim hala titrediği için birazı üstüme dökülmüştü.
"Tamam sakin ol.Miraydı değil mi?"beni sakinleştirmeye çalışan polis karşıma oturmuş gözlerimin içine bakıyordu.
Onaylarcasına kafamı salladım.
"İsmin ne kadar güzel.Bende Burak."diyip elini uzattı.Şaka mı yapıyordu bu?!
Ters bir bakış atıp elimi uzatmayınca bir şeyleri anlamış olacakki elini geri çekip ensesini kaşıdı.
"Peki anladım.Bıçağı analize yolladık üzerindeki kanın kime ait olduğunu bulmak için, birkaç saat sürer burda beklemene gerek yok.Ben seni arayıp haber veririm."sadede geldiğinde içimden derin bir oh çekmiştim.Ama sorun şuydu ki bu saatte eve gitmekte benim için korkunçtu o evde tek başına durmakta.Ne yapmalıydım?
"Ben seni evine bırakayım mı Miray?"düşüncelerimi duymuş gibi konuşan Burak'a minnetle baktım.
"Zahmet o-"
"Ne zahmeti bir daha duymayayım."diyip güldüğünde ayağa kalktı ve benide tutarak kalkmama yardımcı oldu.
Yol boyu benim hakkımda bir şeyler sormuş olsa da ben isteksizce kısa cevaplar vermiştim.Kafamı dağıtmaya çalıştığını biliyordum ama şuan o modda değildim.
Kapıya kadar bana eşlik ettiğinde kısa bir teşekkürle eve girdim.Kapıyı kilitledikten sonra kendime gelmek için duş aldım.Olanları düşündükçe içime korku doluyordu ve ben bu yükü tek başıma sırtlayamıyordum.Her ne kadar abime anlatmak istersem isteyeyim başını belaya sokabilirdi ve yeğeniminde benimle aynı kaderi yaşamasına gönlüm el vermezdi.
Düşüncelerin içinde boğularak yatağıma girdim.Yarın olduğunda herşeyin daha güzel olacağına kendimi inandırarak uykuya daldım...
07.15
Çalan telefon alarmımı hızla kapatarak uyandım.Bu alarm vücuduma değişik bir adrenalin salgılıyordu.
Kahvaltımı yapıp üzerimi giyindikten sonra evden çıktım.Apartmanın girişinde gördüğüm tanıdık araba beni şaşırtmıştı.Biraz daha yaklaşarak camdan içeri bakmaya çalıştım.Bilmem kaçıncı rüyasını gören Burak değişik bir pozisyonda uyuyordu.
Dur bir saniye, bütün gece burada mıydı?!
Camını tıklatarak onu uyandırmaya çalıştım.En sonunda korkuyla gözünü açan Burak ne olduğuna anlam veremez bir şekilde etrafına bakınıyordu.Gözleri bende sabit kaldığında yüzüne bir tebessüm yayıldı ve arabanın kilidini açarak indi.
"Günaydın."
"Günaydın.Neden burdasın?"
"Hiç ya öylesine."yemezler be komiser.
"Okula mı gidiyorsun?"
"Evet."
"Ben bırakayım seni."itiraz etmeme kalmadan yan tarafın kapısını açtı ve binmemi bekledi.Önce bir şaşırsam da daha fazla bekletmeden bindim arabaya...
"Görüşürüz."
"Görüşürüz."
Ne?!Görüşür müyüz?Ne bu samimiyet Miray?
Sonuçta analiz sonucu için görüşeceğiz yani değil mi?
Doğru.
Okulun bahçesine doğru yürürken sağ tarafımdan gelen Ata odununu gördüm.O da bana bakıyordu ancak benim ona bakmamla kafasını yere eğdi.Neyin kafasındaydı bu?
