SONGS OF UNIVERSE 🌍🚀

CHAPTER 02

අවුරුදු විසි නමයක්ම මං හුස්ම ගත්තු පොළොව විනාශ වෙලා ගිහින් දැන් අවුරුදු දහයක් විතර ගෙවිලා ඇති... සමහරවිට ඊටත් වැඩි මිසක් අඩු නම් වෙන්න බෑ..

තව දුරටත් මගේ වයස කියන්න විදියකුත් නෑ.. මොකද අපේ අවුරුද්දක් නිර්මාණය වෙලා තිබුනේ පෘථිවියේ පරිභ්‍රමණයත් එක්ක නිසා.. පෘථිවිය විනාශ වෙලා ගියාට පස්සේ කොහොමද අවුරුද්දක් කියන්නේ..

ශිශිරතරණය... දිගුකාලීනව අපිව නිද්‍රාවකට වැටෙන එකයි ඒකෙන් වෙන්නේ.. වයසට යෑමකින් තොරව.. මහලු වීමකින් තොරව යම්කිසි කාල සීමාවක් ගත කරන්න පුලුවන් ඒ නිසා.. ඉතින් මේ පලවෙනිම කණ්ඩායම.. මෙච්චර කාලෙකට අපි ශිශිරතරණයට ලක් කලේ මිනිස් කළල විතරයි.. ඒත් පෘථිවියේ ඇති උනු හදිසි තත්ත්වය නිසාම තව දුරටත් පරීක්ෂණවලට මිඩංගු කරන්න කාලයක් අපි හැමෝටම තිබුනේ නැහැ..

අතුරු ආබාධ එන්න පුලුවන්.. පුලුවන් නෙමෙයි අනිවාර්යයෙන්ම එන්න ඕනි.. ඒත් ඒ මොනාද කියන්න අපිවත් දන්නෙ නෑ..

මමත් හරියටම මල මිනියක් වගේ.. හුස්ම වැටෙන මල මිනියක්.. පෘථිවියේ දාලා එන්න බැරි දෙයක් මට තිබුනේ නැහැ... ඒත් මං ඒ සොබා දහමට ආදරේ කලා හද පතුලෙන්ම.. හරිත පැහැ ගස් කොලන්.. රැලි නඟන සාගර.. එකකට එකක් වෙනස් ජීවී විශේෂ...

ඉතින් අපිට ආරක්ෂිතව යන්න පුලුවන් උනොත්.. ජීවිත කාලෙටම ඔක්සිජන් ටැංකියක් පිටේ බැඳගෙන ඉන්න වේවි.. ආසාවට තණකොල ටිකක් පාගලා කකුල් දෙකේ හිරි යවාගන්න කවමදාවත් බැරි වේවි.. වෙරළේ කොනකින් වාඩි වෙලා රැල්ල ඇවිත් මකලා දානකම්ම කුරුටු බලි අදින එක හීනයක් විතරක්ම වේවි...

මතක් කරනකොටත් මගේ ඔලුව කැර කෙන්න වගේ නිකම්.. ඒ හැමදේම අතරින් මහා හිස්කමක් මගේ මුලු හදවතම වෙලා ගෙන... කියන්න නොතේරෙන හැඟීමක් ඒක..

හරියට කාත් කවුරුත් නොදන්න පළාතකට ගෙනත් අතරමං කරලා දැම්මා වගේ.. මට එහෙම හිතෙන එක ඕනිවටත් වඩා සාදාරණයි.. මොකද මින් ඉස්සරහට අවුරුදු ගානක් යනකම්ම මට දකින්න වෙන්නේ මේ වීදුරු පෙට්ටි අස්සේ ඉන්න මූනු ටික විතරයි...