[ Kitabın Şarkısı ~ Let Me Down Slowly ]
Görme engelli bir kız.
Hapisten yeni çıkmış intikam isteyen bir mahkum.
Ve onlardan doğan narin bir aşk...
...
Not!
Kitapta argo, istismar, kadına hakaret, zorbalık yoktur.
Wattpad ' Kör Melodi ' isimli ilk...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ölüme meydan okumak gibi, Çünkü biz yaşamaya başlamıştık.
...
Ellerim hala kalbinin üzerindeyken onun sesi kulaklarıma doldu. " Neden ağlıyorsun, Vera. " dedi. Ellerimi hızlı atan kalbinin üzerinden çektim ve yüzüne doğru götürdüm. Ellerim onun çene kısmına dokunurken sorduğu soruya cevap vermek için dudaklarımı aralayıp konuşmaya başladım.
" Acıların var. İlk defa, Kara. İlk defa birisinin acı çekmesi beni yaraladı. Biliyorum, bundan daha fazlasını çektin. Hissediyorum, Kara. Acı çektiğini hissediyorum. Ses tonundan, teninden, kokundan, sana ait her şey acı çektiğini bana anlatıyor. İyileştirmek istiyorum, Kara. Yaralarının her bir milimini öpmek istiyorum. Yaralarımla yaralarınla... "
Dediğim bu şeyin ardından ellerini yüzümde hissettim. Elleri yanaklarımdaydı. Küçük olan yüzümü uzun ellerinin arasına almıştı. Baş parmağıyla yanağımı okşuyordu.
" Tenimdekiler iyileşir, Vera. Sen kalbimdekilere bak. Yaralarım sen dokunursan iyileşir, Vera. Sen yanımda olursan bütün yaralarım sarılır. Sen yanımda ol, Vera. Herkes gitsin benden ama sen gitme, Vera. Kaçma, benden. İnan ki dayanamam bir daha gidersen. Biliyorum, her şey bir anda gerçekleşti. Ama sen bende uzun zamandır varsın, Vera. Seni gördüğümden beri sen bende varsın, Vera. Sen bende her zaman vardın. Şimdi, geçmişte ve gelecekte. Sen her zaman olacaksın, Vera. "
Onun her cümlesi zamana işleniyordu. Zaman ise kalbime. Bütün her şey rüya gibi geliyordu. Çünkü ben hiç bu kadar güzel bir şey duymamıştım. Hiç böyle güzel hisler hissetmemiştim. Ben hiç bu kadar güzel olmamıştım.
Ellerim yüzünden yavaşca düşerken onun elleri artık yüzümde değildi. Derin bir nefes alarak konuşmaya başladım.
" Sende, Vlad Kara Kozlov. Sende her zaman öyle olacaksın. " dedim. Bunun üzerine Kara'nın güçlü kollarının birini belimde diğerini ise omzumda hissettim. Sımsıkı sarılmıştı bana sımsıkı hiç bırakmayacak gibi. Bende sarıldım ona çektim okyanus kokusunu içime. Hiç gitmeyecek gibi sarıldım ona. Hala sarılmaya devam ederken ne o ayrılıyordu ne ben. Sanki tamamlanmamış gibiydik. Bu sarılma bu his. Bütün her şeyden farklıydı. Sonsuzluk gibi, ölüme meydan okumak gibi.
Ben ondan yavaş yavaş ayrıldım. Bir büyü gibiydi. Onu bırakmak mümkün değildi. Bu karmakarışık dünyamı bile unutmuş. Hiçbir zaman unutmayacağım şeyi bana unutturmuştu. Sözleriyle, ilgisiyle, sarılmasıyla, teniyle.
" Şimdi gideceğim, Vera. Yarın gözlerini ilk açtığında yanında olacağım. " dediğinde " Bekleyeceğim. " dedim. Onun kollarını artık hissetmediğimde ayrıldığını anladım.
"Görüşürüz, Vera. " dedi.
"Görüşelim, Kara. " dedim.
Onun adım seslerini duymaya başladığımda gitmeye başladığını anladım. Adım sesleri uzaklaşırken onun gitmeye niyeti yoktu benim de onsuz kalmaya.
