Make a deal, Robbie.

12.

Het is donderdag. Morgen gaan de jongens naar Spanje. Ik heb de hele week gebeld en geappt met Max, morgen rij ik ook met hem en z'n moeder mee naar het vliegveld.

Op school weet iedereen al wat er is gebeurd tussen mij en Rob. Het is natuurlijk weer binnen no time de school rond gegaan. Ik en Rob hebben ook niet gepraat op school.

Ik heb het er met Dylan overhad, en Dylan had gezegd dat Rob sowieso spijt heeft van wat hij heeft gedaan, en dat Rob mij leuk vind. Ik had natuurlijk meteen gezegd dat het bullshit is, want als het echt zo was dan had hij niet met Marije gezoend.

Matthy en de andere jongens hadden ook tegen mij gezegd dat Marije de gene was die Rob vastpakte en zoende, maar zo zag het er niet uit. Ik vertrouw m'n instinct.

Ik zat op de bank, greys anatomy te kijken tot ik ineens werd geappt. Het is Rob.

Robbie: hey
Ik: hoi?
Robbie: wat Ben je aan het doen?
Ik: niks. Wat is er?
Robbie: ik ben over 10 minuten bij jou. Maak je klaar.
Ik: wat?

Ik snapte er niks van. Hij reageerde ook niet meer. Wat is hij nu weer van plan. Ik besloot toch om op te staan en andere kleren aan te trekken. Ik heb niet al te veel moeite gedaan.

Ik pakte mijn tasje en ik liep de deur uit. Toen ik beneden aan kwam stond Rob al op me te wachten. Ik liep door naar de auto deur en ik stapte in de auto.

"Hey." Zei hij.

"Hoi." Zei ik terug.

"Hoe is het?" Vroeg hij.

"Goed." Zei ik terug. Wat is die jongen van plan?

"Hier." Zei hij, en hij pakte een bosje rozen van de achterbank. Mijn lievelingsbloemen...

"Oh.. dankjewel." Zei ik. Dit vond ik wel lief. Ik legde de bloemen neer op m'n schoot en Rob startte de auto.

"Wat gaan we doen?" Vroeg ik.

"Zie je zo wel." Zei hij. Waarom wilt hij niet vertellen wat we gaan doen?

We reden echt een uur lang naar de plek waar hij me naartoe wilde brengen. Toen we uiteindelijk aan kwamen op de plek stapte ik uit.

"Waar zijn we?" Vroeg ik.

"Ergens waar je heel mooi de zon onder ziet gaan." Zei hij. Ik keek me glimlachend aan en liep door naar z'n kofferbak.

Uit de kofferbak pakte hij een kleed, en een mand. Hij legde het kleed voor z'n auto neer. En het mandje op de kleed.

"Kom je erbij zitten?" Vroeg hij. Ik keek hem verbaast aan. Wat is hij van plan?

"Uhm. Isgoed?" Zei ik, en ik ging twijfelend langs hem zitten.

Het uitzicht is perfect. Mooie zonsondergang, mooie natuur. Robbie. Maar zo mag ik niet meer denken. Hij is nu weer van Marije en ik ben van Max.

"Hoezo doe je dit?" Vroeg ik.

"Je had me ooit verteld dat je nooit op een echte date bent geweest, dus ik dacht voordat ik weg ga dat ik nog even een leuke dat plan met je." Zei hij heel lief.

"Rob... dit had je niet hoeven doen. Als je vraagt of ik je wil vergeven. Prima. Maar het gaat niks meer worden tussen ons." Begon ik.

"Nee dat is niet wat ik bedoelde. Ik wilde eigenlijk gewoon sorry zeggen voor wat ik toen heb gedaan. Waarschijnlijk geloof je mij toch niet dat Marije de gene was die me zoende op het moment dat je binnen liep. Maar ik wilde ook gewoon even tijd met je doorbrengen voordat ik ga." Zei hij. Hij meende dit wel. Hij kijkt me niet aan.

"Is wel heel lief dat je dit doet. Dankjewel." Zei ik terug.

Hij legde z'n arm om mijn schouder en ik legde m'n hoofd tegen zijn schouder aan. Goede oude tijden.

"Hoezo ben je eigenlijk nooit op een echte date geweest?" Vroeg hij.

"Gewoon. Altijd als ik iets probeerde te plannen kon Max ineens niet en hij plande nooit wat. T enige wat we eigenlijk deden altijd is langs de McDonalds gaan." Zei ik terug. Hij begon te lachen.

"Nou die jongen weet ook niet wat moeite doen betekend." Zei hij lachend. Ik moest wel glimlachen door z'n opmerking maar diep van binnen wist ik wel dat hij gelijk had.

"Heb je er zin in? Morgen ga je eindelijk naar Barcelona." Vroeg ik.

"Ja opzich wel, maar ik ga mijn huis wel missen hoor." Zei hij.

"Ja dat snap ik wel." Zei ik terug en ik glimlachte.

Het was eventjes stil. Ik wist niet waar ik over moest beginnen en hij ook niet. Ik keek Robbie aan en hij keek mij aan. Hij leunde in voor een kus, alleen ik deed m'n hoofd weg. Z'n hoofd leek verbaast.

"Hoe kut het ook klinkt. Ik ben nu met Max opnieuw aan het proberen." Zei ik. De woorden die uit mijn mond kwamen deden diep van binnen wel een beetje pijn.

"Dus onze deal heeft gewerkt?" Vroeg hij een beetje verdrietig.

"Ik denk t wel." Zei ik terug.

"Doen we toch 1 ding goed in ons leven." Zei hij en hij begon te lachen.

***

Na een paar uur hadden we alles opgeruimd en we stapte weer in de auto om naar huis te gaan. Ik viel al snel in slaap in de auto.

Toen we na een uurtje aankwamen bij mij maakte Robbie mij wakker en ik pakte al mijn spullen bij elkaar.

"Dankjewel dat je dit hebt gedaan." Zei ik.

"Geen dank. Ben je morgen op het vliegveld?" Vroeg hij.

"Ja." Zei ik terug.

"Dan zie ik je morgen wel, fijne avond nog ies." Zei hij.

"Tot morgen." Zei ik en ik stapte glimlachend de auto uit en ik liep door naar mijn deur. Ik draaide me nog even om en ik zag Robbie wegrijden.

Wat lief dat hij dit allemaal had gepland.