Make a deal, Robbie.

13.

Ik zit in de auto onderweg naar het vliegveld met de moeder van Max en Max zelf. Hij kon d'r niet over ophouden over hoe veel zin hij d'r in had. Snap ik wel. Maar hij heeft niet eens moeite gedaan om alleen met mij iets te doen.

Het enige wat in mijn hoofd rondgaat is de date van mij en Robbie van gisteren avond. Was het niet een fout om toch voor Max te kiezen? Heeft Rob echt gevoelens voor mij? Ik zou het nooit weten. In ieder geval. Niet meer:

Na een klein half uurtje kwamen we aan op het vliegveld. Bijna alle jongens stonden al binnen om naar de security te gaan. We hadden nog 10 minuten om doei tegen mekaar te zeggen.

Max checkte snel z'n koffer in en hij liep snel naar de jongens toe. Waarom komt hij niet even naar mij toe.

Ik heb eventjes met Matthy, Koen, Raoul en Milo gepraat. En daarna is Max naar mij toe gekomen.

"Hey." Begon hij.

"Hey." Zei ik terug.

"Ga je me een beetje missen?" Vroeg hij.

"Ja." Zei ik meteen terug. Ik keek hem niet in z'n ogen aan. De enige naar wie ik keek was Robbie die een stukje achter hem stond en doei aan het zeggen was tegen z'n moeder en z'n zus.

"Dat was niet heel overtuigend." Zei hij.

"Jawel sorry. Ik ga je wel missen." Zei ik.

Ik gaf hem een knuffel en hij gaf me een kus op m'n hoofd, en hij liep weg. Niet eens een kus op m'n mond.

Ik besloot om toch nog 1 keer naar Robbie toe te lopen.

"Hey." Zei ik.

"Heyy, je bent er nog." Zei hij enthousiast.

"Tuurlijk ben ik er nog. Ik ga toch niet weg zonder doei tegen je te zeggen." Zei ik terug.

"Ik ga je gezelschap wel missen in Barcelona." Zei hij.

"Ik die van jou ook. Wat moet ik hier in Nederland doen zonder je?" Vroeg ik lachend.

"Niks haha." Zei hij.

De trainer riep de jongens om mee te lopen. Ik gaf Robbie snel nog een knuffel. Hij gaf me een kusje op m'n hoofd en hij fluisterde iets in m'n oor.

"Over 3 maanden gaan we weer op date, of Max dat leuk vind of niet." Zei hij en hij liep weg.

Ik stond nog even te staren naar hoe de jongens met de roltrap om hoog gingen. De enige die nog omdraaide was Robbie..

Ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik moet de jongens gewoon voor 3 maanden gaan missen. Ik moet Max aan missen. Ik moet Robbie aan missen...

Ik liep terug met de moeder van Max die me naar huis bracht.

"Isa." Zei ze.

"Ja?" Vroeg ik.

"Ik wil dat je even eerlijk tegen mij gaat zijn. Ik vraag dit niet alleen omdat het mijn zoon is, maar ook voor jou." Begon ze. Ik raakte een beetje gestresst.

"Weet je zeker dat je nog terug wilt naar Max." Zei ze.

Ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik wist niet wat ik moest zeggen.

"Ik weet het niet. Hij is een lieve jongen, maar ik heb het gevoel... ik weet t niet." Zei ik terug.

"Isa luister. Ik ken je al best wel lang, en ik weet onderhand wel hoe mensen en jij in elkaar zitten. Jou tranen zijn niet de tranen over Max." Begon ze. Ze confronteerde mij wel een beetje.

"De enige les die ik je mee ga geven is, denk er goed over na. Luister naar je hart. Want het leek er niet zo veel op dat je Max gaat missen, maar Robbie." Zei ze.

Ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik weet niet wat ik moet zeggen.

"Ik weet dat het je zoon is, maar hij heeft me zo veel pijn gedaan dat ik niet meer weet wat ik moet. En Robbie heeft mij zo'n veilig gevoel gegeven die Max mij eigenlijk nooit heeft gegeven." Begon ik. Ik barste in tranen uit.

"Luister lieverd. Als Robbie je een ander gevoel geeft dan Max. En dat gevoel is beter. Dan zou ik niet voor Max gaan. Max heeft ook z'n streken waar ik niet blij mee ben, en meiden van zijn leeftijd al helemaal niet. Dus doe waar jij je goed bij voelt." Zei ze. Ik knikte. Dit gesprek had ik echt nodig.

Binnen no time stonden we al bij mij voor de deur.

"Dankjewel." Zei ik.

"Geen dank meid. Denk er maar goed over na wat ik je heb gezegd. Welke keuze je ook maakt. Ik word niet boos." Zei ze en ze gaf me een knuffel. Wat hou ik toch van deze vrouw.