၁၉၉၃.. ေဆာင္းဦး။
"ျပန္လာၿပီလား ကိုကို"
"......"
"အရမ္းပင္ပန္းလို႔လား"
"အရမ္းပဲ..၊လက္ေမာင္းေတြကိုက္ေနၿပီ"
"ကြၽန္ေတာ္ႏွိပ္ေပးမယ္ေလ"
"ေနပါ၊ မင္းစာဖတ္ေနတာမလား"
"ဒီအတိုင္း ပ်င္းလို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ႐ွာဖတ္ေနတာ"
ေသနတ္ပစ္ကြင္းကျပန္လာတဲ့ကိုကိုက
ေရစိုလာတဲ့စကၠဴစေလးလိုေပ်ာ့ဖတ္လို႔။
လက္ေမာင္းကိုႏွိပ္ရင္း မ်က္ခံုးတန္းေလး
ေကြးေနေအာင္ တြန္႔ထားေသးတယ္။
ရိေပၚၾကည့္ေနတာလည္း
သတိမထားမိေလာက္။
"မသင္ခ်င္ေတာ့ဘူး"
"ၿမိဳ႕ဝန္မင္းၾကားရင္အဆူခံရဦးမယ္"
"မင္းေ႐ွ႕မွာပဲေျပာတာေလ၊
ဒါကိုခမည္းေတာ္သိသြားရင္ေတာ့
မင္းျပန္တိုင္လို႔ပဲ"
"တိုင္သင့္ရင္တိုင္ရမွာပဲ၊
ကိုယ္ခံပညာသင္တာက ကိုကို႔အတြက္ပဲကို"
"ဟြန္႔.."
ႏွာမႈတ္ၿပီး မ်က္ေစာင္းခဲကာ
ဧည့္ခန္းကထြက္သြားတဲ့ကိုကိုက
ေျခလက္မသန္႔စင္ပဲနဲ႔ အိပ္ယာေပၚ
ဒိုင္ပင္ထိုးခ်ေတာ့မယ္ဆိုတာရိေပၚသိတယ္။
"ကိုကို ထဦး"
ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ။
ဖိနပ္ေတာင္မခြၽတ္ပဲ အိပ္ယာေပၚ
ကန္႔လန္႔ျဖတ္ႀကီးတက္အိပ္ေနတာ။
"ေရအရင္ခ်ိဳးဦးေလ၊ ေခြၽးေတြထြက္ထားတာ အိပ္လို႔ဘယ္ေကာင္းမလဲ"
"......"
"ကိုကိုအိပ္မေပ်ာ္ေသးတာ
ကြၽန္ေတာ္သိတယ္ေနာ္"
"ရိေပၚ..ကိုကိုပင္ပန္းတယ္၊
လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး"
မ်က္လံုးမဖြင့္ပဲေျပာလာသူေၾကာင့္
ခုတင္ေျခရင္းကရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ရိေပၚ
ေခါင္းရမ္းကာျပံဳးမိတယ္။
ကိုကိုက မၾကာခင္ အသက္၁၇ ျပည့္ေတာ့မွာကို
ရိေပၚနဲ႔ဆို ကေလးလိုလုပ္တုန္းပဲ။
ရိေပၚကေတာ့ အျပစ္မျမင္ပါဘူး။
ညီမေတြရယ္၊ ၿမိဳ႕ဝန္မင္းအလ်ာဆိုတဲ့
တာဝန္ရယ္က ကိုကို႔တစ္ေန႔တာမွာ
ဘယ္ေလာက္အထိ ဝန္ပိရလဲဆိုတာ
ဒီႏွစ္ေတြအတြင္း ရိေပၚေလာက္သိတဲ့လူ
႐ွိပါ့မလား။
YOU ARE READING
R E L I G I O N
Fanfictionလူတိုင်းမှာ ယုံကြည်ရာနတ်ဘုရားတော့ရှိကြတာပဲလေ လူတိုင္းမွာ ယံုၾကည္ရာနတ္ဘုရားေတာ့႐ွိၾကတာပဲေလ
