"မ မၾကည့္နဲ႔ေတာ့"
"ဟင့္အင္း ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ခ်င္တယ္၊
ဒါက အရမ္းလွတယ္"
ဘယ္လိုလုပ္ မလွပဲေနပါ့မလဲ၊
ကြၽန္ေတာ္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ပန္းပြင့္ေလးက
ကြၽန္ေတာ့နတ္ဘုရားရဲ႕ေက်ာျပင္ေပၚမွာေလ..။
..........
၁၉၈၀ ..ေႏြဦးရာသီ။
ကမၻာႀကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲဆိုတဲ့
ေမးခြန္းေတြ ကိုယ္စီ႐ွိေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ
ရိေပၚက ၁၁ ႏွစ္သားပဲ႐ွိေသးတယ္။
အဲလိုဆိုရင္ေတာင္ အရြယ္ထက္ပိုၿပီး
ရင့္က်က္တဲ့ရိေပၚက
ငယ္ေသးလို႔ဆိုတဲ့သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ေတာ့
ျဖစ္ပ်က္ေနသမ်ွအေၾကာင္းအရာေတြကို
မသိလိုက္မသိဘာသာ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။
"အဲဒါက ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ"
"အတိအလင္းကို အခုထိ
မေဖာ္ျပရေသးဘူး၊
ေဆးပညာသုေတသနေတြ
ဆက္ၿပီးလုပ္ရဦးမွာပဲ"
လူႀကီးေတြရဲ႕ညစာစားဝိုင္းမွာ
ရိေပၚလည္း တိတ္တိတ္ေလးနားစြင့္ေနခဲ့တယ္။
"ဒုကၡပါပဲ႐ွင္၊ က်မတို႔သားေလးသာ
ျဖစ္လို႔ကေတာ့ ရင္က်ိဳးရခ်ည္ရဲ႕"
"နည္းလမ္း႐ွိမွာပါကြာ"
ထမင္းစားခန္းထဲက အေဖထြက္သြားေတာ့
အေမက ရိေပၚေခါင္းေလးကိုသပ္ေပးရင္း
"အရမ္းႀကီးမေၾကာက္နဲ႔ေနာ္သား၊
အေမတို႔က ငါ့သားေလးကိုကာကြယ္ေပးမွာ၊
သားအေဖလည္း နည္းလမ္း႐ွာေတြ႔မွာပါ.."
"ဟုတ္ကဲ့"
ရိေပၚက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ
ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။
လူႀကီးေတြက သူ႔အတြက္နဲ႔
ဒီေလာက္တုန္လႈပ္ေနတာ
ရိေပၚပါ ေၾကာက္ျပမေနခ်င္ဘူး။
အခန္းထဲဝင္ၿပီး ေစာင္ကိုရင္ဘတ္ေပၚဆဲြတင္လို႔
ညမီးေလးေအာက္မွာ မ်က္ေတာင္ေလး
ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္နဲ႔ ဟိုေတြးဒီေတြးပဲ။
မေၾကာက္ဘူးလားဆိုရင္ေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္။
ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ သူတို႔လို ကေလးေတြ၊
အတိအက်ဆိုရရင္ ေကာင္ငယ္ေလးေတြက
ဘာမွန္းမသိတဲ့ေရာဂါတစ္မ်ိဳးကိုခံစားေနရတယ္။
လံုးဝကို အေျဖ႐ွာမရတဲ့ေရာဂါမ်ိဳးပဲ။
YOU ARE READING
R E L I G I O N
Fanficလူတိုင်းမှာ ယုံကြည်ရာနတ်ဘုရားတော့ရှိကြတာပဲလေ လူတိုင္းမွာ ယံုၾကည္ရာနတ္ဘုရားေတာ့႐ွိၾကတာပဲေလ
