2-3 hafta sonra tekrar eskisi gibi iyi oldu aramız. Bana öncesinde neden öyle soğuk olduğunu zamanı gelince söyleyeceğini söylemişti. Söyledi. Meğer kötüymüş, Psikoloğa gidiyormuş sevdiğim bey. Kimseyle konuşucak hali yokmuş. Çok geçmedi. Düzeldi sonradan. Tekrardan okyanuslar girdi aramıza. Ben boğuldum, boğuldum, boğuldum, kurtardı sonunda. Öyle güzel severdi ki beni bir zamanlar.
Özeliydim ben onun, Can içi, Kalbindeydim. Kıyamazdı bana. Severdi, aşıktı o bana.
Oysa sen bana kilometreler ötesinden sarılır; bütün dertlerim, sıkıntılarım, kırgınlıklarım geçerdi. Sanki yara bandı gibiydin, yaralarımı kapatan, iyileştiren, koruyan.
Herşey geçmiş zamandan ibaret oldu ama. Ne yazık ki. Bizimde sonumuz böyleymiş demek ki.
Konuşmam, gitmem dedim. Çok geçmedi yine ona koştum.
Gün geçtikçe tükeniyordum.Ölüyordum, özlüyordum çocuk.
Bir gün oldu Batu geldi. ''Seviyorum seni, hemde çok.'' dedi. Ne diyeceğimi, ne yapacağımı bilemedim. 1 sene boyunca beklediğim adam gelmişti, sevmişti beni. Kıramadım ulan kalbini. Onun bana yaptığını yapamadım. Birşey yapamadım. Bütün düşünceler beynime yerleşmiş çıkmıyor ve beni daha yoruyordu. Güçlü değildim. Sadece geceleri.
Belki bir gün olur, sende derdini tavana anlatmaya başlarsan, anlarsın beni sevgilim. Bu gece seni unutacağım. Bu gece gidişime izin vereceksin. Tıpkı istediğin gibi. Canını sıkan o kız olmayacak. Bir gün olur da istersen. Yine olmayacağım. Belki bir gün olur, aklına gelirim, gözlerin dolar.
