Bu da herşey ve herkes gibi yalan oldu. Bitti, gitti. Özleminden ölüp gitsem de dönmem dediğim o gün.
Mesajınla irkildim yataktan;
''3 saat sonra yanındayım.''
Şaşırmıştım, ne yapacağımı bilmiyordum, seni aramıştım;
-Yolda mısın?
+Evet, yanına geliyorum, bitti gitti özlemimiz canımın içi.
-Bitip giden bizdik.
+Değildik bitanem, sana soğuk davrandığım için özür dilerim, şimdi boşver onu. Neyse görüşürüz, yaklaştığımda haber veririm sana.
-Görüşürüz Umut.
Yataktan fırlayıp kahvaltımı yaptım, duşa girdim ardından, saçımı kuruturken mesaj attın 1 saat kaldı diye.
Arkadaşımı da çağırdım birde, garaja gittik vakit kaybetmeden.
Otobüsteyken, içim kıpır kıpırdı, telaşlıydım, korkuyordum, heyecanlıydım, kızgındım, seviyordum. Meğer vazgeçememişim ondan, meğer kendimi kandırmışım sadece. Bu sokakları birlikte mi geçecektik? Saçma hayaller diye düşündüğüm bu sokakları el ele mi geçecektik? Sonunda gülüşünden öpebilecek miydim? Her şey çok karmaşık. Madem gelecektin, beni neden gece boyu ağlattın ki? Neyse sevgilim. Bugüne her şey değer, bugün sen varsın, bugün..
Sonunda garajdaydık. 10 dk kalmıştı. Aradın o an beni;
+Mersin'deyim
-Garaja yeni geldim bende
Soğuktuk, nedensiz, sorgusuz, öylece soğuk.
Sevinçten çıldırıyordum, yerimde duramıyordum, tam o sırada bir Otobüs girdi garaja, o dedim, o geldi, Umut geldi!
Otobüs durur durmaz koşarak gittim hemen, dedim ya sevinçten çıldırıyordum..
İndi. Bi an tepkisiz kaldım, güldü bana öylece, güzel gülüşlüm güldü, sarıldım hızlıca, bi güzel kokusunu içime çektim, kucakladı beni, öptü beni, tıpkı bir enkazdan çıkmış gibi sarıldı, öptü beni.
