I Became the Villain's Childhood Friend (Çeviri)

2. BÖLÜM

Keyifli okumalar 😊

~~~~~

Kötü Adamın Çocukluk Arkadaşı Oldum
Bölüm 2

Reynold bir süre güldü ve bana sordu.

"Bu isteyerek yapılabilir mi?"

"Elbette. Zaten benden hoşlanmıyorsun, değil mi?”

Reynold sanki sözlerimi inkar edemezmiş gibi hafifçe başını salladı.

Ona gidebileceğimiz en iyi yolu önerdim.

"Tüm gücümüzle birbirimizi reddedemez miyiz?"

"Bizim istediğimiz ile olacağını düşünüyor musun?"

Sözlerimi sessizce dinleyen Reynold hemen acınası göründü.

Böyle ürkütücü bir yüz ve böyle bir ifadeyle sanki değersiz bir insan olmuştum.

"Yapamayacağın hiçbir şey yok."

Çocuklarını sevmedikleri bir şeyi yapmaya zorlayan ebeveynler yoktur.

Ancak beni dinlerken ifadesi hiç de hafiflemeye niyetli değildi.

Kaşlarını çatarak bana bakan Reynold sordu.

"Sen, annenle yakın değilsin, değil mi?"

“…”

Çiviyi kafasına vurdu.

Lotte benim annem değildi.

Kendi karından doğurduğu çocuk ben değildim, tek kelimeyle Dük'ün gayri meşru çocuğuydum.

Annemin beni doğururken öldüğü söylendi.

Ailemle ilgili her şeyi bildiği halde böyle bir şey sorması.

Ne kadar düşünürsem düşüneyim, Reynold'a yakışmayacağı belliydi.

Görünüşe göre keşfedilmişim, bu yüzden önce ağzımı açtım.

“…Yakınız ama?”

"Yalan söyleme."

İnsanları incitmek konusunda gerçekten çok iyi.

Reynold'a küskün gözlerle baktığımda hafifçe görüş alanımdan geçti.

"Beni takip et."

Sonra yoluna devam etti.

Reynold annesine yakın, bu yüzden belki de annesini o kadar iyi dinliyordur.

Reynold'un adımlarını takip ederek hızla Collins'in bahçesine geldim.

Bu durum rahatsız ediciydi ve yürüme hızımı sonuna kadar artırmamdan kaynaklanıyordu.

İmparatorluk Bahçesi'nden sonra en güzel ikinci bahçenin Collin'in bahçesi olduğunu söylediler ve söylenti doğruydu.

Lerdonia ailesinin bahçesi de bence çok güzeldi ama kuyudaki kurbağanın düşüncelerinden pek de farklı değildi.

Collin's bahçesi, her biri farklı bir atmosferle dekore edilmiş bölümlere ayrılmıştı.

Reynold'la yan yana yürüdüğümüz yerde gökyüzü başlarımızı örten dallarla doluydu. Ve dalın ucunda mor çiçekler açmış, yere bakıyorlardı.

Biraz daha uzun olsaydım o çiçeklere ulaşabilirdim.

Ben yürürken Reynold bana baktı ve ağzını açtı.