I Became the Villain's Childhood Friend (Çeviri)

11. BÖLÜM

* * *

…Bu kadar açık mıydım? Son zamanlarda çok düşündüğüm doğru.

Reynold küçük bir iç çekti.

"Saçmalasan bile sorun değil."

“…”

"Ama sen bunu hep saklıyorsun."

Reynold'un neden böyle ortaya çıktığını anlayabiliyorum.

Geçmişte acılarımı onlara söylemediğim, sakladığım ve yıkıldığım bir dönem vardı.

Ama benim için de sinir bozucuydu. Endişelerimi birine anlatsam içim rahatlayabilirdi ama yine de söylesem bile bana inanmazlar…

Bana deli muamelesi yapmadıkları için şanslıydım.

Üstelik ilk etapta çözülemeyecek bir sorundu.

Ben bunu düşünürken Reynold'un yüzü daha da karardı. Ona çaresizlik içinde sordum.

“Hey…, kızgın mısın?”

"Kızgın değilim. Peki… yakınız diye her şeyi söylemek zorunda değilsin.”

…Bu bebek üzgün, üzgün.

Reynold genellikle asla öfkesini göstermez.

Daha doğrusu sıradan bir şekilde söylüyordu ama şu ana kadar biriken verilere bakılırsa şimdi üzülmüş olmalı.

"Ben Gerçekten İyiyim."

Reynold'un yanını gözetleyerek bir kez daha ısrar ettim.

"Gerçekten."

Bunu bir kez daha vurgulayıp Reynold'a yaklaştığım sırada tam bir tiksintiyle çığlık attı.

"Anladım, o yüzden çekilin üzerimden!"

Konuşması bitince ondan uzaklaştım. Ancak o zaman Reynold içini çekip kıyafetlerini düzeltti.

Sonra sanki bir şey hatırlamış gibi ağzını açtı.

"Ah."

Reynold bir süre kaşlarını çatarak sözlerine devam etti.

"Bir düşününce, geçen gün tıpkı annenize benzeyen bir çocuğun malikanenize girdiğini gördüm."

"Neden bahsediyorsun?"

"...?"