နောက်တနေ့ရောက်တော့... jen ရဲ အရာအားလုံးက ပုံမှန်အတိုင်းပဲ... မနေ့ကလို....အတွေးတွေက ရှုပ်ရှုက်ခတ်မနေတော့ဘူး။နဂိုကတည့်က..စိတ်ကခိုင်မာပြတ်သားတဲ့ လူဖြစ်တယ့်မလို...မနေ့က တွေးခဲ့တဲ့အတွေးတွေကလဲ...ဒီနေ့မှာတော့ ခေါင်းထဲမှာဘာမှရှိမနေဘူး...appa အတွက် ကလဲ့စားချေပေးခြင်းစိတ်ကလွဲပြီးပေါ့။
ရေချိုးပြင်ဆင်ပြီး...ကားသော့ကိုယူကာ...အပြင်သို့ထွက်လာလိုက်တယ့်။ဒီနေ့တော့...ဟာရီ ကို..လာမခေါ်ခိုင်းတော့ပဲ...ကိုယ့်တိုင်းကားမောင်းလာခဲ့တယ့်....တိုးတက်ပြောင်းလဲသွားတဲ့...ကိုးရီးယားနိုင်ငံကြီး ရဲ လမ်းတွေကိုလဲ...လိုက်ကြည့်ရင်နဲ့ပေါ့။
မီးပွိုင့်မိလို..ကားကို ခနရပ်နေတုန်း...တစ်ဖက်လမ်းမှာရှိတဲ့...ကျောင်းထဲကနေထွက်လာတဲ့... ကောင်မလေးတစ်ယောက် ...သေချာကြည့်လိုက်မှ...kim lisa ဆိုတဲ့ ကလေးမလေးပဲ လမ်းနံဘေးမှာ...ယောင်လည်လည်ဖြစ်နေတယ့်။
ကျောင်းဝတ်စုံနဲ့လဲ..ဒီကောင်မလေးက တမျိုးချစ်စရာလေးပဲ။jen အကြံတစ်ခုရသွားပြီး... ကားကို...ထိုကောင်မလေးရဲ...မလှမ်းမကမ်းနားအထိ မောင်းသွားလိုက်ပြီး...လမ်းဘေးမှာထိုးရပ်လိုက်တယ့်။
jen. .ဟိတ်..ကောင်မလေး.
jen အသံကြားတော့..ပြူးကြောင်ကြောင်လေးနဲ့ လှည့်ကြည့်လာပြီး....နောင်မှမှတ်မိသွားတာထင်တယ့်။
lisa. .အာ...အန်တီ jane..အာညော်စရော်
jen. .အွန်း...ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ
lisa. .ဟိုဘက်လမ်းကို..ကူးမလိုလုပ်နေတာပါရှင့်..ဒါပေမယ့်..
jen. .ဒါပေမယ့်...ဘာဖြစ်လိုလဲ့
lisa. .ဟို....လီလီ..လမ်းမကူးတတ်ဘူး
jen. ...လမ်းမကူးတတ်ဘူး ဟုတ်လား? ...မင်းက တကယ်ကလေးပဲ..ဒါနဲ့..မင်းက..ဟိုဘက်လမ်းမှာဘာသွားလုပ်မလိုလဲ
jen က..သူလမ်းမကူးတတ်တာကို..ရီမိလို..ကလေးမလေးက...မသိမသာ..မျက်စောင်း ထိုးသေးတယ့်....ကလေးဆိုတော့လဲ...ကိုယ့်ကပဲ..မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပေးလိုက်တယ့်။
