My Professor is a Vampire(🌜)

Chapter 27

Chapter 27

Kahit na wala akong lakas para kumilos ay bumangon pa din ako dahil monday ngayon at may pasok kahit na gusto ko na lang humiga ay kailangan kong bumalik sa dati kong kinagawian

Siguradong buong oras ay si Prof Lazarus lang ang iisipin ko kaya mas maganda kung may pagka-abalahan ako para hindi ko siya gaanong maisip at hindi ko masyadong iniisip ang pag-alis nito—nila

"Good morning Mommy, Daddy." kiming bati ko sa parents ko, humalik muna ako sa pisngi nila bago naupo

"Papasok ka sa school?" tanong ni, Daddy tumango naman ako rito, Dito na ulit ako sa bahay tumutuloy kasama nila dahil alam kong mas malulungkot lang ako pag mag-isa ako at mas lalo ko siyang iisipin dahil sa mga memories namin duon

"Opo, Dad kaysa naman po maiiwan akong mag-isa rito at iisipin ko lang siya. Ayaw ko po masyadong maging malungkot dahil sa pag-alis niya, alam ko naman pong babalik siya." may kiming-ngiting sagot ko kay, Daddy

"Kung gusto mo, wag na muna kaming pumasok ni, Daddy mo sa work at samahan ka namin."agad akong umiling kay, Mommy

"Ayos lang talaga ako, Mom saka ang dami ko na din pong absent." sambit ko rito

"Sigurado ka?" nag-aalalang tanong nito

"Opo! Nandun naman po sila, Chandni para damayan ako saka gusto ko po talagang may pinagka-kaabalahan ako para hindi ko siya masyadong maisip."turan ko kay, Mommy

"Normal lang naman yung lagi mo siyang iisipin at na mimiss, lalo na at alam naming mahal na mahal mo ang professor mo."wika ni, Daddy saka mahinang pinisil ang kamay ko

"My baby is really growing now, Parang dati lang nilalayasan mo kami dahil ayaw naming gawin ang gusto mo. Kung saan saan ka nakakarating. Hindi ka din na niniwala sa pag-mamahal na halos isumpa mo yung mga taong nag-sasabing balang araw mag-mamahal ka din... ma-iinlove ka din pero tignan mo ngayon. You fell in love and your willing to wait that person." may masuyong ngiting wika ni, Mommy

Ngumiti na lang ako kila Mommy at Daddy saka kami pare-parehong nag-patuloy sa pagkain ng breakfast. Nag-pahatid na lang ako sa Family Driver namin sa University

"Gene!"Hindi ko maiwasang mapa-ngiti ng salubungin ako ng Lima ng yakap. Wala si, Miri as expected

"Ayos ka lang ba? Alam naming nasasaktan ka din sa biglang pagkawala ni, Prof Niko." may pag-aalalang wika ni, Chandni

"Nalaman na lang naming wala na siya ng sabihing iba na ang magiging adviser natin."sambit ni, Saoirse

"Akala pa naman namin siya na ang lalaking para sayo tapos ganito ang nangyari bigla na lang siyang nawala, ni wala manlang paalam."halatang naiinis na sambit ni, Sinead

Inisip siguro nilang basta na lang umalis ang professor ng hindi sinasabi sa'kin, sabagay hindi ko pa naman nasasabi sakanila

"Do you also know that, Miri left?" sabat ni, Mara "Nag-drop out daw siya at ng pinuntahan namin siya sa bahay niya sabi ni, Tita bumalik nasa totoong family niya."dagdag nito

" Right!"sang-ayon ni, Chandni " We don't even had idea that she's adopted, pero kahit ganun wala pa din namang mag-babago ang kaso umalis siya ng hindi manlang nag-paalam."may malungkot na ngiting wika nito

"Sayo ba may sinabi? "tanong sa'kin ni, Mara "Diba kinausap ka niya noon? May kinalaman ba yun sa bigla niyang pag-alis?"na natiling naka-tingin lang ako rito, hindi ko alam kung dapat ko bang sabihin yung totoo

"Let's stop asking, Gene we all know what she's going through."wika ni, Bery "It's was the first time that she fell in love tapos bigla pang umalis, for sure nasaktan dun ng sobra si, Gene." dagdag nito, napa-iwas na lang ako ng tingin sa mga toh ng maramdaman ang pangingilid ng luha ko

Ewan ko kung bakit ang bilis kong maapektuhan tuwing napag-uusapan ang pag-alis ni, Prof Lazarus siguro tama si, Bery dahil siya ang kauna-unahang lalaking minahal ko tapos kailangan pa niya akong iwan

"We maybe don't know the real score between you and to that professor but I know, we noticed the way you look to each other. There's love visible in your eyes, I won't judge, Prof Niko for leaving you even he know that it will hurt you."masuyong hinawakan nito ang kamay ko saka mahinang pinisil

" But always remember that we're here for you, Gene."dagdag nito, isa isa ko silang tignan pare-parehong may mga masuyong ngiti sa labi na para bang sinasabing nandyan sila at handang damayan ako sa lahat

"Thank you.." mahinang wika ko "Yes, I know the reason why, Prof Lazarus need to leave... pero k-kasi masakit pa din eh." nag-simulang tumulo ang luha sa mga mata ko habang sinasabi kung anong totoong nararamdaman ko

"G-gusto ko nas tabi ko lang siya... Gusto ko siyang kasama lagi kasi mas nararamdaman kong ligtas ako pag-nandyan siya.. A-ang daya lang kasi... H-hindi ko pa siya gaanong nakakasama eh... t-tapos kailangan niyang i-iwan agad a-ako... "tuluyang napa-iyak na ako ng lahat sila ay niyakap ako

"It's okay, Gene... everything will be okay..." masuyong wika ni, Chandni

"Magiging maayos din lahat, Gene maniwala ka." Sinead

"Destiny will make a way for the both of you, if your really destined to be together." Mara

" Alam naming kakayanin mo toh, Ikaw pa. Ikaw si, Genevieve Schuyler Clementine nakakayang lagpasan lahat."halata ang ngiti sa labing wika ni, Saoirse

"We will always here for you, Gene."Bery, Hindi ko maiwasang mapa-ngiti sa mga sinabi nila kahit pa hindi pa din tumitigil ang pag-tulo ng mga luha ko

"Huwag mo siyang masyadong isipin, mas nalulungkot ka lang."ilang beses akong napa-kurap ng mag-salita si, Chandni sa tabi ko. Hindi ko namalayang napa-tulala na pala ako habang iniisip siya

"Hindi ko lang maiwasang isipin siya." mahinang wika ko rito

"Naiintindihan ko naman yun, Gene sadyang hindi ako sanay na makita kang mag-kakaganyan. I miss the old you. Yung ngayon kasi masyado ka ng tahimik, Hindi na tulad ng dati. I want to hate Prof Niko for leaving you. For making you feel that way."sambit nito, Hindi ko maiwasang magulat sa sinabi nito

"I miss my bebe Gene, who always love teasing us. I miss, Gene who love staying in the University main building rooftop. Na miss ko yung,Gene na bigla na lang nawawala at tatawag dahil nag-papasundo."naka-ngiti man ay halata ang lungkot sa mga mata nito

"It's like hindi lang si,Miri ang umalis at nawala kung hindi pati Ikaw."

" Chandni..."mahinang usal ko sa pangalan nito ng makita ang namumuong luha sa mga mata nito

"Alam ko namang mahal na mahal mo si, Prof Niko eh pero kasi, Gene pano naman kami? Matagal mo na kaming kaibigan... nakasama pero bakit parang kinalimutan mo na kami ng umalis siya?"Hindi ko maiwasang maguilty sa sinabi nito

"Sinubukan ka naman naming intindihin... ginawa namin lahat para kahit papano mapasaya ka namin... maiparamdam naming nandito kami para sayo."

" I'm sorry... "mahinang wika ko rito, alam ko namang mali ako, Tama naman siya lagi silang nandyan para sa'kin at pinapagaan ang loob ko

"It's okay...  I just want you realize that you're hurting us. Stop pushing us away, Gene." mahinang wika nito saka ako niyakap,

"Hindi ko ginustong saktan kayo. I'm so sorry, Chandni promise hindi ko na kayo ipag-tutulakan.." mahinang wika ko rito habang mahigpit din ang yakap sakanya

"That's good to know." napa-ngiti na lang din ako ng makita ang ngiti nito...