Hazan Vakti🗝 (ASKIDA)

I.BÖLÜM

Tartışmanın, konuşmanın, fikirleri dile getirmenin sonuçları hep aynı kapıya çıkar. Fikirler, düşler, duygular, görüşler farklıdır.

Bu okuyacağınız satırlarda belki iki belki üç dört kişinin duyguları vardı.

Aklından geçenleri, yazdıklarımız, gözlerimizi kapatırken canlandırdıklarımız, telaffuz ederiz.

BetlSalam308

🗝

Hafızanın güçlülüğü unutkanlıkla başlar. Görürsün, beynin bildirim verir, 'ben böyle birşey yaşamıştım' dersin. Hafızana anılar girer, yeni anılar, yeni yaşantılar, yeni sözler...

Çocukluk aklı, insan küçükken ilk yediği elma şeker'i unutmaz ama 'ben o şekeri nerde yedim? Kiminle yedim?' der, unutabilirsin. Geçersin bir dükkanın önünden, durursun, biçimli kaşların çatılır ve aklında canlanan küçük bir insan maziden gelir. 'Ben burdan, babamla elmalı şeker almıştım' dersin. Alıntı var görüntü yok.

İşte unutmak bu kadar kolay. Yaşantılarda hissettiklerini bile unutup yeniden hissedersin, heyecanlanırsın ya da sinirlenirsin, karıncalanır parmak uçların, girer karnına sancıların.

Ben unutmadım. Gecenin kaçında yorgan altına giderken günün değil yılların özeti düşer birbir aklıma.

"Ders bitmiştir!" Melda hocanın sesiyle gözlerimi kırpıştırarak şimdiki zamana döndüm. Hoca eşyalarını toplayıp sınıftan çıktı.

Bundan bahsetmiştim. Önemli yerlerde bile hayattan soyutlanabiliyorsun.
Kalemleri kalemliğime koyup notlarımı tuttuğum defteri çantama koyarak kalktım. Amfimden inip sınıftan çıkarken ipeği aramak için cebimden telefonumu çıkardım. Telefon birkaç çalıştan sonra açıldı, nefes alma sesi gelince ben konuştum.

"Nasılsın?" Çoğunlukla telefon konuşmalarında ilk o konuşmaya başlardı. Bazen ilk konuşmayınca meraklanırdım, şuanda olduğu gibi.

"İyi değilim! Canım çok sıkkın." Sesi çok öfkeli çıkıyordu ki anlaşılan hastanede işler onun istediği gibi gitmiyordu. Merdivenleri inerken bir elimle omzumdaki çantanın kolunu tuttum.

"Niye? Ne oldu?" sordum. Genellikle ben sorar o cevaplardı, bana sorulan sorulara kısa cevap verirdim ama ipek susma yasağı gelmiş gibi ona.