Opia |Draco Malfoy Fanfic|

|13|Liar

"Draco bana gerçekleri söyle!"

"Adelina ne söylediğini anlamıyorum."

"Ah Tanrı'm! Kes şu aptal taklidini Draco. Her şeyden haberim var anlıyor musun beni?"

"Ah pekala, özür dilerim."

"Özür mü dilersin? SEN ÖZÜR MÜ DİLERSİN? BU KADAR KOLAY MI SENCE İÇİNDE BULUNDUĞUM BU DURUM?"

"Bebeğim bak..." bana bir adım yaklaştı ve kolumu kavramaya çalıştı.

"DOKUNMA BANA! SEN BU DÜNYA ÜZERİNDE GÜVENDİĞİM TEK İNSANDIN! BEN ABİME BİLE SENİN KADAR GÜVENMİYORDUM SANA YA!"

"Abin öyle mi? Abin... abine güvenmemekte oldukça haklısın. Eğer benim de abim bir ölüm yiyen olsaydı ben de güvenmezdim."

"Bundan haberim var."

"Ne?"

"Eğer haberim olmasaydı ona ihanet mi edecektin?"

"Ben... Adelina gerçekten çok üzgünüm."

"Seni tanıyamıyorum artık." Arkama bakmadan gittim. Draco'nun eşyalarını yıkarak bağırmasını duyarken ben ağlıyordum. Bana ihanet etmişti. Katie  Bell'i lanetlenmişti. Dumledore'u öldürmüştü. Yüzüme baka baka bana yalan söylemişti.

Kızlar yatakhanesine geldim. Kapıyı açtığımda arkamdan gelen ince sesle arkamı döndüm.

"Selam, Adelina."

"Adelina mı? Granger sen iyi misin?"

"Şey ben sadece... Şey yani anlarsın ya, ben seninle arkadaş olmak istiyorum."

"Ne?"

"Duydun işte seninle arkadaş olmak istiyorum."

"Neden?"

"Biliyorsun ki Malfoy yüzünden aramızda yıllardır gerginlik var. Ondan ayrıldığına göre arkadaş olabiliriz diye düşündüm."

"Eğer bunun ucunda bir şey varsa Granger, seni lanetlerim."

"Ah hayır hiçbir şey yok gerçekten. Sadece seni sempatik buluyorum ve arkadaş olmak istedim."

Sağ elini bana uzattı ve gülümsedi.

"Arkadaş mıyız?" Ben de gülümseyerek elimi uzattım.

"Arkadaşız." Az önce sevgilinden ayrılmamış, onun yerine mükemmel bir olay yaşamış gibi gülümsedim. Her şey mükemmelmiş gibi. İnsanların beni gördükleri taraftan. Mutluydum. Hem de çok, içimdeki fırtına ile ben çok mutluydum. O kadar mutluydum ki neredeyse her gece ağlayacak kadar, intihar etmeyi düşünecek kadar, açlıktan bayıldığım günler kadar, üzüntüden hastalandığım haftalar kadar, Madam Pomfrey'in beni revirde görmekten bıktığı zamanlar kadar...

Hermione'nin gözünden

"Ne oldu, Adelina kabul etti mi?"

"Sakin ol Harry" dedim kaşlarımı çatarak.
.
"Kabul etti" dedim.

Harry ve Ron sevinç çığlıkları atarken ben kaşlarımı çatmaya devam ederek onları susturdum.

"Hey hey hey, çocuklar sakin olun! O da bizim gibi bir insan."

"Sen Adelina'yı mı kıskandın?"

"Saçmalama Ronald!"

"Peki."

Hayır tabii ki onu kıskanmıyorum. Sadece onunla aynı düzeyde buluyorum kendimi. Hatta ısınabildiğim tek Slytherinli olabilir.

.
.
.

Ertesi gün Ortak Salon'a davet ettiğimiz Adelina Profesör Snape'den izin kağıdı almış bizimle birlikte sohbet ediyordu.

"Senin gözlerin neden şişmiş ve kızarık Adelina?" diyen Harry'e dirsek attım. Bu özel bir konu olabilirdi ve bu bizi hiç ilgilendirmez.

"Evet ağlamış gibisin. İyi misin?"

"Ron!" dedim kaşlarımı kaldırarak.

"Sorun değil Hermione." dedi ve Ron ile Harry'e döndü.

"Çok sevdiğim biri yapmaması gereken şeyler yaptı ve ben bunları öğrendim. Bu yüzden biraz üzüldüm." Çok üzüldüğü, hatta ağladığı bir olayı bu kadar sade bir dille, sakin anlatması onun ne kadar güçlü olduğunu gösteriyordu. Onu sevmiştim, iyi bir kızdı. Draco Malfoy'un aksine.

Biraz daha Adelina ile konuştuktan sonra Adelina uyumaya, odasına gitti.

Adelina'nın gözünden

Hermione'ye (Böyle söyleyince çok tuhaf hissediyorum ama neyse) uyuyacağımı söyleyerek odama gittim. Pansy ile aramızda  2 gündür tek bir diyalog geçmemişti. O, Draco'nun ölüm yiyen olduğunu biliyordu ve bunu benden saklamıştı. Ona bir daha asla güvenemeyeceğimi hissediyordum. Benimle ne kadar konuşmaya çalışsa da sürekli olarak ondan kaçtım. Sanırım bir bir süre  herkese mesafeli davranacaktım.

Yatağıma uzanıp sadece 6 ay içinde olanları düşündüm. Sevgilimden 2 defa ayrıldım, en yakın arkadaşımla konuşmuyorum, abim ve eski sevgilim ölüm yiyen çıktı ve bunu en yakın arkadaşım biliyordu. Ve tüm bu olanların sadece 6 ay içinde gerçekleşmesi çok  saçmaydı  Çok saçma.

"Adel..." Pansy bana bakarken en yatakta sırtımı onua dönerek uzandım.

"Ben ben gerçekten ne diyeceğimi bilmiyorum çok özür dilerim Adelina Bunu Draco bana zorladı kıramadım bilirsin ya. O benim arka-" kaslarım istemsizce çatıldı.

Arkamı dönerek Pansy'e baktım.

"Sen benim de arkadaşımdın. Ama bana yalan söyledin."

Pansy'nin gözleri doldu.

"Özür dilerim gerçekten özür dilerim. Draco kendini affettirmek için bunu sır olarak saklamam gerektiğini söyledi. Adelina beni affet yalvarırım."

"Ağlama."

"Beni affettin mi?"

"Hayır."

"Ne?"

"Ne bekliyorsun anlamadım. Beni bunca zaman kandırdıktan sonra ufak bir özür gerçekten her şeyi eski haline mi getirecek Pansy?"

"Haklısın..."
Böyle masum davranması onu affetmek istememe sebep oluyordu. Ama hayır, bunu yapmamalıydım, arkamdan bunca zaman dolap çevirdikten sonra onu kolay kolay affetmemem gerekiyordu. Güvenimi sarsmıştı, bana ihanet etmişti.

.
.

.

Sabah uyandığımda her zamanki sabahtan bir fark göremedim. Normal bir gün gibi. Evet evet normal. Son 6 ay gibi mi desem, yoksa aksine mi? İnanın tek bir fikrim yok.

Pansy dıştan çıkmış, bornozuyla bana doğru geldi ve yanağıma bir buse kondurdu.

"Ne yapıyorsun?"

"Huyum kurusun, sevdiklerimi öpmeden duramıyorum."

"Aman ne tatlı!" diye mırıldandım.

"Hı?"

"Yok bir şey."

Ben oturmuş biraz daha uyanmayı bekliyorken hızla kapı açıldı. Gelen beti benzi atmış Blaise'di.

"D-Draco" diyebildi sadece.

"Ne?"

Seeelaam. yine en heyecanlı yerde kestim hehehe. Bu arada kavga diyaloğunu pek yapamadığım için baştaki konuşma biraz tuhaf oldu. Yeni bölüm 18 voteda. Kalp kalp kalp ❤ ❤ ❤

(Bu arada merak ettim de size kalp kalp kalp dememi seviyor musunuz? Belirtirseniz sevinirimmm.)

Baybaaaay