..
Ben Kamari İra ve benim yeni bir aileye ihtiyacım yoktu..
...
Elimdeki zarfı açtığımda içinden bir mektup ve birkaç fotoğraf çıkmıştı. Fotoğrafları kenara bırakıp mektubu açıp okumaya başladım.
Öncelikle Merhaba Kamari benim kim olduğum önemli de...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kamari ve Boysan temsiliiii
...
Yeni bir güne gözlerimi açmıştım şimdi her şeye rağmen. Alt kattan hiç ses gelmiyordu, durumu ister istemez garipsedim çünkü evde herkes erken kalkardı.
Gözlerimi komidinin üzerindeki telefonuma çevirdiğimde saatin daha yeni beş olduğunu gördüm. Annem altı da kalkıyordu yani bir gariplik yoktu ben erken uyanmıştım.
Erken uyanmamı avantaja çevirelim madem erken kalktık.
Yatakta gerinip yavaşça ayağa kalktım. Banyoya ilerlerken bugün biyolojik ailemle kısmen tanışacağımı hatırladım.
Banyo da kişisel işlerimi halledip giyinme odamdan spor sütyenimi ve kısa şortumu üzerime geçirdim. Saçımı lastikle yukardan at kuyruğu yapmamla hazırdım.
Kulaklıklarımı ve telefonlarımı alıp odamdan sessiz adımlarla çıktım. İki telefonum vardı bir Türkiye için birde asıl yaşadığım yer Fransa için.
Koridorda ses yoktu demek ki herkes uyuyordu. Benim olduğum katta Barın'ın odası benim odam ve iki çalışma odası vardı.
Bir de kütüphane. Kütüphanemiz güzeldi.
Hmmhm
Merdivenleri sessiz ama hızlı inerken spor ayakkabımın ses çıkarmaması için ekstra çaba sarf ediyordum.
En ufak sese bile uyanan anneye sahiptim. Babamsa top patlasa uyanmazdı.
Yürüyüş yolu hemen arkamızda bulunan orman arazisindeydi. Türk telefonumu sessize alıp, kulaklıklarımı taktım ve Fransa telefonumdan müziğimi açtım, böylelikle kimse beni rahatsız edemezdi.
Yavaş tempoda ağaçların arasında koşmaya başladım, uzunca bir süre koşmayı planlıyordum çünkü sporumu aksatmıştım.
Kendi, normal tempomda bir saat koşarken duraksadım. Önümdeki manzara iç açıcı değildi.
Küçük bir erkek çocuk ormanın ortasında kanlar içerisinde duruyordu yanında da bir kadın vardı. Koşarak oraya gittiğimde bir yandan da ambulansın numarasını tuşluyordum.
Kadının yanına eğildiğimde yüzünün yarısı parçalanmış bir şekildeydi karnının içine büyük bir demir girmişti.
Büyük bir siktir.
Nabzına baktığımda atmıyordu. Nabzı atmıyordu.
"Alo Kamalya ormanı yakınlarında kaza olmuş. Ben şu an buradayım ormanın girişine yakın bir yerde iki yaralı var. Bir kadın bir erkek çocuk. Kadının nabzı atmıyor. Acil gelin." Konuşmamı bitirdiğimde karşı taraf hemen adresi alıp ambulansın beş dakikaya geleceğini bildirmişti.
