BITE ME | SunSun

10. Bölüm

*Yazarın Anlatımından*
Vampirler özel kanı bulup içerlerse insana dönüşmeleri bir yıl alır...

— 1 yıl sonra —
~Sunoo~
Onun ölümünden beri insanlarla pek konuşmuyordum. İnsan içine çıkmıyordum, her gün onun evine gidip öylece oturuyordum. Öldüğü yeri izliyordum.

Elimin kesiğini soranlara yemek yaparken yanlışlıkla olduğunu Sunghoon'un nereye gittiğine soranlara da yurt dışına gittiğini ne zaman geleceğini bende bilmediğimi söylüyordum. Gerçekleri bilen bir tek Jungwon ve Jake vardı. O öldüğünden beri benimle çok ilgilendiler. Bu bir yılı neredeyse onlarla geçirdim.

Bir sabah iş için kalktım, tabii ki de gidiyordum işe. Her bayırdan indiğimde aklıma Sunghoon geliyordu. Bu beni duygulandırıyordu. Otobüsü beklemeye başladım. Gelince hemen atladım ve işe doğru gittim.

Vardığım da bir kalabalık vardı ve buradan Jake'in sesi de geliyordu. Hızla oraya koştum. İnsanların arasından geçip ne olduğuna bakıyordum. Jake bir kenarda, Sunghoon'a bağırıyordu. Gözlerim fal taşı gibi açıldı. Sunghoon burada ne işe yarıyordu? O ölmemiş miydi?! Jake bağırmaya devam etti,
— Seni pezevenk! Karşındaki insanın duygularını hiç mi düşünmüyorsun?! Benim arkadaşım ne kadar üzüldü bilmiyorsun sen!

Dedi. Hızla Jake'e koştum. Beni görünce az da olsa sakinleşti fakat bağırmaya devam etti,
— Sunoo! Senin duygularınla oynayan aptal herif geri geldi.

Dedi. Sunghoon'a yeniden baktım. Ciddende oydu. Kanlı canlı karşımda duruyordu. Beni görünce gözleri fal taşı gibi açıldı. Benim kadar o da şaşkındı. Ama Jake'i sakinleştirmem gerekiyordu,
— Tamam, Jake. Sorun yok. Onunla konuşacağım. Gel içeri geçelim.

Dedim ve birlikte içeriye doğru yürüdük. Jake sövmeye devam ediyordu,
— Seni oros-

Diyecekken durdu ve önüne döndü,
— Neyse boşver.

Dedi. Onu Heeseung'un yanına götürdüm. Heeseung, Jake'i bu kadar sinirli görünce şaşırmıştı. Bana teşekkür edip Jake'i aldı. Sunghoon ile konuşmam gerekiyordu. Hızla merdivenlerden inmeye başladım ve Sunghoon ile karşılaştık.

Sunghoon kolumu tuttu ve beş çekiştirerek tuvalete götürdü. Gözlerim dolmaya başlamıştı. Beni biraz izledikten sonra beni kendisine çekti ve sarılmaya başladık. Gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı bile. Onu çok özlemiştim. Sunghoon,
— Sunoo, teşekkür ederim! Seni böyle bırakmak zorundaydım. Normal bir insana dönmek için bir yol geçmesi gerekiyordu.

Dedi. Onun yüzüne baktım ve dudaklarını dudaklarıma değdirdim. Sonra ondan ayrılıp ona bir yumruk attım,

— Öldün sandım Sunghoon! Sana yetişemedim sandım.

Dedim. Ağlıyordum. Sunghoon elleriyle yüzümü tuttu ve kendisine doğru çekti. Beni öpmeye başladı. Bu hissi özlemiştim.