Sunghoon hızla yere kapaklandı. Bende ona yardım etmek için eğildim, — İyi misin Sunghoon!?
Diye sordum. Sunghoon, — Ölüyorum, Sunoo. Özel kana ihtiyacım var.
Dedi. Yaşların gözlerimde akın ediyordu. Ona öylece bakakaldım. Sunghoon konuşmaya devam etti, — Senin kanın özel Sunoo.
Dedi. Başka bir şok daha geçirdim. Titreyen sesimle, — Hayatta kalman için benim kanıma ihtiyacın var değil mi?
Diye sordum. Sunghoon, — Evet, Sunoo.
Dedim. Hiç beklemeden, — İç o zaman!
Dedim. Sunghoon bana çıldırmışım gibi baktı ve hayır anlamında kafasını salladı. Ona baktım, — İçeceksin Sunghoon!
Dedim. Sunghoon zar zor konuştu, — Hayır, sana bir şey olmasını istemiyorum.
Dedi. Kaşlarımı çattım. Ayağa fırladım ve koştum. Ellerim titriyordu. Mutfağa girdim. Çekmeceleri tek tek açıp kapatıyordum. Bir bıçağı bulunca hemen onu alıp dışarıya koştum.
Sunghoon aynı yerinde hareketsizce yatıyordu. Onun yanına çömeldim. Ağlamam şiddetlenmişti, göz yaşlarımdan önümü göremiyordum. Sunghoon elini kaldırdı, beni engellemeye çalışıyordu. Ama gücü azalmıştı. Bir avucumun içine bir de bıçağa baktım. Sonra hiç durmadan avucumun içini kestim.
Sunghoon ağzına yakınlaştırdım. Tam o sırada Sunghoon bir toz bulutuna dönüşmeye başladı. Ölüyor muydu?! Ölemezdi! Ona yetişememiştim. Sunghoon bir şey demeye çalıştı fakat anlamadım. Ağlıyordum, bağırıyordum, çırpınıyordum.
En sonunda Sunghoon tamamen yok oldu. Kendimi onun eskiden yattığı yere bıraktım. Hiç durmadan ağlıyordum. O gitmişti! Gözlerimin önünde ölmüştü. Elimdeki kan her yerime bulaşmıştı. Öylece oraya kıvrıldım. Durmaksızın ağladım...
Yazar notu: ben olur gibi
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
