၂၀၃၃ခုနှစ်
Vienna(ဗီယင်နာ)၏အဆင့်မြင့်ဆေးရုံတစ်ခုတွင်ဖြစ်သည်။ ကုတင်ပေါ်တွင်လဲလျောင်းနေသောကောင်လေးသည် တစ်စုံတစ်ခုကိုကြီးကြီးမားမားကြုံတွေ့နေရပုံပင်။ အသက်ရှူနှုန်းတွေမြန်လာပြီး လက်တွေကပါကယောင်ကတမ်းတွေဝေ့ယမ်းလာတဲ့အခါ ဘေးတွင်ထိုင်နေသောတာဝန်ကျဆရာဝန်လေးကလှုပ်နိုးလိုက်သည်။
"Austin! Austin! နိုးလာပါတော့ အဲ့ဒီကမ္ဘာကနေအမြန်ထွက်ခဲ့မှဖြစ်မယ်"
ဆရာဝန်လေးသည်ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိနှင့်အလွန်တရာစိုးရိမ်ပူပန်နေသည်။ အသက်တစ်ချောင်းသည်သူ့အပေါ်လုံးဝမှီခိုနေသည်။ ၂၀၀၉ခုနှစ်ရဲ့အချစ်ပုံပြင်ကားအဆုံးသတ်သွားပြီ။ အခု Austinနိုးထလာဖို့ပဲရှိတော့သည်။
"Austin Please...ကျေးဇူးပြုပြီးနိုးလာခဲ့ပေးပါ ကိုယ့်ကိုကိုယ်မနှစ်မြုပ်လိုက်ပါနဲ့ဒီတိုင်းအိပ်မက်လို့သဘောထားပြီးပြန်နိုးလာပေးပါ"
ဆရာဝန်လေးရဲ့တိုးလျှိုးတောင်းပန်သံလေးမှာကောင်လေးရဲ့မျက်လုံးတွေဖြတ်ခနဲပွင့်လာသည်။ Austinကနိုးနိုးလာချင်း နှလုံးခုန်သံတွေအရမ်းမြန်နေတာကြောင့်ဆရာဝန်လေးက လျင်မြန်စွာပင်စိတ်ငြိမ်ဆေးတစ်လုံးထိုးပေးလိုက်သည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ပြန်နိုးထလာပေးလို့ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
Austin ကဘာစကားမှမပြောဘဲရှိုက်ကြီးတငင်ငိုသည်။ ရှာတွေ့ခဲ့ပြီနောက်ဆုံးတော့ကျွန်တော့်အိပ်မက်ထဲကိုနေ့နေ့ညညဒုက္ခလာပေးတတ်တဲ့ ထိုလူကိုကျွန်တော်ရှာတွေ့ခဲ့ပြီ။ လှပတဲ့ရေစက်မဟုတ်ခဲ့လို့တကယ်လို့များဒီဘဝမှာကျွန်တော်တို့ပြန်တွေ့ခဲ့ရင်ကျွန်တော့်ဘက်ကဆတိုးနဲ့ပြန်ချစ်ပေးပါ့မယ်...ကိုကို...။
"Austin ကျွန်တော့်ကိုမှတ်မိရဲ့လား"
"မှတ်မိပါတယ်ဒေါက်တာဟန်"
မယုံသင်္ကာနဲ့စိုးရိမ်နေသောဆရာဝန်လေးသည် သူ့မျိုးရိုးနာမည်ပါအတိအကျခေါ်လိုက်တဲ့အခါစိတ်သက်သာရာရသွားသည့်ပုံစံနှင့်ပြုံးပြလာသည်။
"ပြန်နိုးထလာနိုင်လို့ဂုဏ်ယူပါတယ် အော်စတင်ဟန်ယူဂျင်း ကုသမှုအောင်မြင်မမြင်ကိုတော့ဒီညကိုကျော်ဖြတ်ကြည့်ရမှာပဲ"
