Cursed Game

ROZDZIAŁ 6

TW: ROZDZIAŁ ZAWIERA SCENY PRZEMOCY PSYCHICZNEJ JAK I FIZYCZNEJ ORAZ OPISY TORTUR

Gdy nikt nie patrzył robił rzeczy, których mógłby się wystraszyć każdy. Gdyby ktoś się dowiedział, co robił w piwnicy Charlesa w nocy, kiedy księżyc świecił na niebie, każdy by od niego uciekł.

Lawrence mimo tego, że na co dzień wydawał się normalnym człowiekiem w rzeczywistości był maszyną do zadawania bólu. Miał idealne do tego warunki. Już dawno stracił człowieczeństwo. Tak myślał. Ale czy na pewno tak to wyglądało?

Za dnia sarkastyczny, kąśliwy i zabawny. Ale w nocy zmieniał się w mężczyznę, który mógłby służyć samemu Diabłu.

Nie mógł tego kontrolować. Inni pracowali w legalny sposób, lecz on dostał szansę od Iversona na lepsze życie. Co prawda, na jego rękach widniała krew wielu ludzi, ale przestał się tym przejmować, gdy zauważył, że były z tego korzyści materialne.

Kiedyś wpajano mu do głowy, że pieniądze nie czynią z ludzi bogów. Pieniądze nie sprawiają, że będzie już na zawsze szczęśliwy, jednak on zdążył się przekonać, że w tym zepsutym świecie kasa znaczyła więcej, niż słowa drugiego człowieka.

Przecież to dzięki temu, że zarabiał naprawdę dużo, mógł nie martwić się o jedzenie i o to gdzie mieszkał.

Piwnica byłaby całkowicie spowita w mroku gdyby nie słabe światło, które zapalił. Do tej pory się dziwił, że Charles nie zainwestował w coś lepszego. Tak, to właśnie w rezydencji Iversona pozwalał na uwolnienie bestii, którą zamierzał spuścić ze smyczy.

Usiadł na krześle, krzyżując ręce na torsie. Spojrzał pustym wzrokiem na mężczyznę, który ciężko oddychał. Z jego nosa spływała strużka krwi. A to był początek zabawy.

Lawrence tłumaczył sobie od samego początku, że krzywdzi osoby, które na to zasłużyły. Dopuściły się gwałtu, zabójstwa. Zdarzyło się też, że miał do czynienia z mężczyznami, którzy prowadzili ,,biznes". Handlowali żywym towarem, najczęściej dziećmi.

Patrzył na trzydziestolatka, którego najchętniej by udusił. Ale nie takie przydzielono mu zadanie. Szatyn o zielonych oczach musiał pocierpieć i powiedzieć, kto zlecił mu próbę porwania trzynastolatki i gwałt na dziewięcioletniej dziewczynce.

– Wypuść mnie – wychrypiał.

Farrington przybrał na twarzy kpiący uśmieszek. W jego oczach pojawił się niebezpieczny błysk, który zwiastował kłopoty jego nowej ofiary.

– A co dostanę w zamian? – uniósł podbródek.

– Nikomu nie powiem, że mnie pobiłeś. Wyjadę. Mogę sprawić, że każdy o mnie zapomni. Tylko proszę, oszczędź mnie – błagał.

Nawet nie zdawał sobie sprawy jakie to było satysfakcjonujące dla Lawrence'a, który wręcz sycił się widokiem zakrwawionej twarzy.

– Och, jesteś naprawdę uroczy. Nie spodziewałem się, że będziesz aż taki kreatywny i hojny wobec mnie – sarknął.

Mężczyzna zbladł. Jego odcień skóry idealnie wpasowywał się w kolor ścian.

– Odpuść mi. Zrobiłem źle. Rozkuj mnie. Obiecuję, że nigdy więcej nic złego nie zrobię.

– Jesteś niewinny?

– Co? – zmarszczył brwi.

– Ogłuchłeś? – warknął. – Zapytałem czy jesteś niewinny. Tak często mówią w tych różnych filmach. Policja przesłuchuje takiego skurwiela, a ten broni się, twierdząc, że nic nie zrobił. – Podniósł się. Podszedł do szatyna, którego źrenice się rozszerzyły. Był przerażony. A Lawrence'a cholernie to bawiło. – To jak? Twierdzisz, że to nie twoja wina? To nie twoja wina, że ta dziewczynka ma koszmary, że boi się spojrzeć na własnego ojca? To nie twoja wina, że nie potrafi znieść dotyku nawet najbliższych?