Η Κέιτ είναι μια εικοσιδιάχρονη φοιτήτρια Αγγλικής Λογοτεχνίας που ζει στο Σιάτλ η ζωή της γίνεται άνω κάτω όταν ο Κρις με τον οποίο σπουδάζουν στο ίδιο πανεπιστήμιο την
πολιορκεί στενά αλλά, η καρδία της ανήκει σε έναν άλλον. Έναν σκοτεινό άντρα π...
Ανοίγω τα μάτια μου και κλείνω το ξυπνητήρι το οποίο χτυπάει ασταμάτητα νιώθω το κεφάλι μου να πονάει και δεν μπορώ να καταλάβω έχω πιει και άλλες φορές πολύ περισσότερο απ' ότι χθες το βράδυ στο γκαλά και δεν ένιωθα έτσι. Χρειάζομαι επειγόντως ένα χάπι για τον πονοκέφαλο οπότε σηκώνομαι για να κατέβω στην κουζίνα <<Καλημέρα Ολίβια>> λέω στην μαγειρησά μας <<Καλημέρα Κέιτ όλα καλά;>> με ρωτάει καθώς κάθομαι σε μία καρέκλα στο τραπέζι <<Μπορείς να μου δόσεις μια ασπιρίνη;>> την ρωτάω και αμέσως μου βάζει ένα ποτήρι νερό και μου φέρνει και ένα μικρό άσπρο χάπι το οποίο καταπίνω μαζί με μια μικρή ποσότητα νερό. <<Έχω φτιάξει παν κέικ>> λέει και όντως όλος ο χώρος της κουζίνας μυρίζει υπέροχα και μου φέρνει ένα πιάτο με τρία παν κέικ με μέλι από πάνω και μια κούπα με καφέ <<Σε ευχαριστώ Ολίβια το ξέρεις πως τα λατρεύω>> λέω και κόβω μια μπουκιά και δοκιμάζω και όπως πάντα είναι υπέροχα. Την ώρα που τρώω το τελευταίο κομμάτι μπαίνουν μέσα οι γονείς μου <<Κέιτ εδώ είσαι καλημέρα>> λέει η μητέρα μου και μου δίνει ένα απαλό φιλί στα μαλλιά μου και μαζί με τον πατέρα μου κάθονται τις υπόλοιπες καρέκλες.
<<Ολίβια βάλε μας σε παρακαλώ καφέ>> λέει ο πατέρας μου <<Πως σου φάνηκε ο Αλεξάντερ;>> με ρωτάει ο πατέρας μου <<Μια χαρά>> του λέω και πίνω από τον καφέ μου <<Είναι ο νέος μας υπάλληλος αλλά, θεωρώ πως θα έχει μια εξαίρετη πορεία>> λέει ο πατέρας μου <<Μπορεί να τον δούμε πάλι σήμερα>> συμπληρώνει και τον κοιτάζω εξεταστικά <<Θα πάμε στον Ιστιοπλοϊκό ο πατέρας σου έχει μια συνάντηση με έναν πελάτη και σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία να περάσουμε μια μέρα κοντά στην θάλασσα>> λέει η μητέρα μου χαμογελώντας <<Ωραία>> λέω και ελπίζω να έρθει και η Έμμα τουλάχιστον να μην βαριέμαι με όλα τα πλουσιόπαιδα τριγύρω μου. <<Εγώ πάω να ετοιμαστώ>> τους λέω και σηκώνομαι από το τραπέζι <<Σε μιάμιση ώρα φεύγουμε μην αργήσεις>> λέει ο πατέρας μου και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου. Ανεβαίνω στο δωμάτιό μου και κάνω ένα γρήγορο ντουζ και φοράω μια μίνι μαύρη φούστα δερμάτινη και ένα πουκάμισο και τα αγαπημένα μου μαύρα μποτάκια Calvin Klein. Βάφομαι ελαφρά και ισιώνω το μαλλί μου μετά από μισή ώρα σχεδόν είμαι έτοιμη και κατεβαίνω προς την είσοδο για να συναντήσω τους γονείς μου. <<Κέιτ άντε θα αργήσουμε>> λέει ο πατέρας μου και βγαίνει πρώτος ενώ εγώ και η μητέρα μου τον ακολουθούμε προς το αυτοκίνητο.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
