Eve geldim.
Ve keşke gelmeseydim.
Bu ev beni çok yoruyor.
Canımı acıtıyor.
Özeniyorum diğer ailelere.
Kavga yok,sinir yok,mutsuzluk yok.
Bizde hepsi var.
Beklemiyordum.
Eve geldiğim gibi yine bir dövüş çıkacağını ve gözlerimin dolacağını beklemiyordum.
Ve yine ağlayamadım.
Gözlerim tam olarak dolmadı bile.
Normal değilim.
İyi değilim.
Gelirken bana yine sordular ki "sınava gireceksin dime sen?"
"Ben girdim ki" dedim sadece.
Açıklandı mı dedi.
Açıklanacağı tarihi söyledim.
Bayramdan hemen önce...
Umarım açıklandığı zamanda bayramda gibi mutlu hissedersin dedi.
Umarım dedim.
Çünkü sadece umut ve dua edebiliyorum.
Olmayacağını bile bile.
Kötü hissediyorum.
Başaramayacağım için.
Ve bunu bildiğim için.
Herkes çok yoruyor beni.
Ve kimseye anlatamıyorum bunu.
Acıyor.
Heryerim.
Ama en çok kalbim.
Bazen acı hissediyorum kalbimde.
Bazen bir kalbimin olduğunu bile hissedemiyorum.
Hissizleştim.
Aile konusuna gelirsek...
Bazen çok istiyorum.
Bir yere gidip asla geri dönmemeyi.
Ama olmuyor.
Ne bende o psikoloji var ne de başarı.
Şu an tek isteğim üniversiteyi başka bir yerde okumayı.
Bütün kötü anılarımı burada bırakıp arkama bile bakmadan buradan gitmek.
İyi bir üniversiteye...
Başarabilirsem...
Bir yol çizdim kendime.
Engelleri ile birlikte.
Ve o yolu benim çizmeme rağmen.
İlk engele takıldım ve orda kaldım ben.
Hareket edemedim.
Sadece kaldım.
Sonra bir şey geldi yanıma.
Elimi tuttu ve beni çizdiğim yoldan çıkartıp başka bir yola götürdü.
Ben o yolda mutlu olurum sandım.
Ama beni acılarla dolu bir yola sokmuş.
Meğer elimden tutan benim yol açtığım bir acıymış.
Beni başka acıların kollarına bıraktı.
Ama yanımdan ayrılmadı.
O acı hep benimleydi.
Gittiğim her yere ben gidiyorum o acı benimle geliyor sanıyordum.
Meğersem götüren ben değilmişim.
Beni gittiğim her yere götüren o acıymış.
Beni o yönlendirmiş.
Ben acılarla başa çıkamıyorum.
Ağır geliyorlar.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ben ve benim gereksiz hayatım
De TodoOkumana gerek yok sadece içimi dökmek için yazıyorum
