Ben ve benim gereksiz hayatım

21:20

Ağlıyorum.
Bir odada tek başıma ağlıyorum.
Ağlıyorum değil.
Ağlıyor-dum.
Durdu gözyaşlarım.
Sustu hıçkırıklarım.

Sonra gözlerim dalıyor.
Bir yere bakıyorum ve orada kalıyorum.
Hareket etmiyor gözlerim.
Sonra olan her şey gözümün önüne geliyor.
Başarısızım.
Hiçbir şey başaramadım.
Yapamadım.
Ve tek sorumlu benim.

Böyle olacağını zaten biliyordum.
Ama bu kadar ağır ve zor olacağını bilmiyordum.

Bilsem ne değişirdi?
Değiştirebilir miydim bu olan her şeyi.
Yapabilir miydim yapamadığım her şeyi.
Sanmam.
Çünkü bu benim.
Ve ben kendimi tanıyorum.

Dün.
Dün kuzenime öğüt verdim.
Başarısız birisinin öğütlerini dinledi.
Belkide dinliyor gibi yaptı.

Ne yazacağımı o kadar bilmiyorum ki.
İçimden gelen her şeyi yazmak isterdim.
Ama yazamıyorum.
Yapamıyorum.

Neden?
Ben neden kendimi bu duruma soktum?
Neden bu durumdan çıkamıyorum?
Sorun ben miyim?
Yoksa etrafındakiler mi?

Benim.

Olan her şeyin sorumlusu benim.
Kendimi bu çukura ben sürükledim.
Ve yalnız bıraktım kendimi o çukurda.
Yapayalnız ve bir başına.

Kimsesiz kaldım.
Yanımda kimse yok.
Mutsuz ve yalnızım artık.

Mutsuz ve yalnız...