Ben ve benim gereksiz hayatım

05:19

Hep sabah uyuyorum.
Ve şu an hiç uykum yok.
Düzenim kalmadı.
Aklıma sevdiğim insanlar ölse ne yapacağım geliyor.
İki üç damla göz yaşı döküyorum.
Dedim ya,ağlayamıyorum.

Sabahlarken düşündüğüm çok şey var.
Bu hayatı düşünüyorum.
Neden burada olduğumu.
Neden olduğumu...

Ablam.
Onunla pek çok anım yoktur.
Ama onu çok seviyorum.
O beni ne kadar seviyor orasını bilmiyorum.
Sadece onu çok sevdiğimi biliyorum.
Birden neden onu yazdığımı sorarsanız.
Üç saat öncesi yüzünden.

Oturup beraber film izledik.
Bir şeyler atıştırdık.
Güldük.
Konuştuk.

Ben ablamdan bile utanıyorum.
Onunla doğru düzgün konuşamıyorum.
İsteklerimi düzgünce dile getiremiyorum.
Onunla içtenlikle konuşamıyorum.
Ve bu onun değil,benimle ilgili.

Nedensizce ondan utanıyorum.
Ve bundan bıktım.
Rahat olmak istiyorum.
Onunla daha güzel anılar biriktirmek istiyorum.
Çünkü o benim ablam.

Onunla geçirdiğim saatlerin sonrasında.
Aklıma onu kaybedersem ne yapacağım doldu.
Ve yine ağladım,sayılır.

Diğer ablam.
Onunla da çok güzel anılarım yok.
Ama anılarım var.
Hem güzel,hem de kötü.
Onu da çok seviyorum.
Aramız bozulduğunda bile seviyorum.
İkisi de çok iyi ablalar.
Ama ben iyi bir kardeş değilim.
Onlara layık değilim.

Annem,babam,abim.
Onlara da layık değilim.
Kendimi yabancı gibi hissediyorum.
Kötü hissediyorum.
Hepsi çok iyiler.
Tamam,çok tartışma oluyor.
Ama hepsi birbirini seviyor.
Beni de.

Ama ben beni sevmiyorum.
Ben onlar için iyi biri değilim.
Onlara layık değilim.