Normalde buraya yazmak istemiyorum ama son çarem burası.
Çok yorucu.
Normalde dertleşirim birileriyle ama artık konuşmak istemiyorum kimseyle.
Kendimi kocaman karanlık bir boşlukta gibi hissediyorum ve bana elini uzatan tek kişi kendi küçüklüğüm.
Küçüklüğümle konuştum,o başarılı küçük kızla.
O başarılı küçücük kızın hedefleri vardı kendisi kadar küçük hedefleri...
O zamanlar balerin olmak istiyordu. Sonra öğretmen olmak istedi,anaokulu öğretmeni.
Ama o kız nerden bilebilirdi o başarılı kızın aptal ve başarısız bir insana dönüşebileceğini...
Ondan özür diledim.
Onu başarılı bir genç kız yapamadığım için,o küçücük hayallerini bile gerçekleştiremeyeceğim için ondan özür diledim.
Onu bu kadar aptal bir kıza dönüştürdüğüm için özür diledim.
Ağladım.
Ona sarılıp anlatmak istedim her şeyi.
Onunla konuşmak istedim.
Onun mutlu mutlu koşuşturmasını şu an gözlerimle görmek istedim.
Olmadı.
O yeniden gelmedi.
O başarılıydı.
Ben değilim.
O her aynaya baktığında mutlu olurdu.
Ben olamıyorum.
Çünkü her aynaya baktığımda başarısızlarımla yüzleşiyorum.
O küçük tatlı kızdan çok özür dilerim.
Onu bu kadar aptal bir hale getirdiğim için.
Onu hep mutsuz ettiğim için.
Onu başarısız bir genç kız yaptığım için...
Özür dilerim küçük ben...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ben ve benim gereksiz hayatım
RastgeleOkumana gerek yok sadece içimi dökmek için yazıyorum
