Oyun/Minsung

uno

Sabah yine gözlerimi açmıştım istemeye istemeye. Bir saat sonra arkadaşlarım ile buluşacaktım ve hala evden bile çıkmamıştım.

Kendimi tanıtayım. Ben Han Jisung. 19 yaşındayım. Annemi küçükken kayıp etmiş, babamdan ise sürekli şiddet gören, sevgisiz büyüyen bir çocuğum. Arkadaşlarım bile daha şiddet gördüğümü bilmiyorlar. 10 yıldır tanıştığım yedi çocuk... Yedi çocuk, sadece yedi çocuk ile bir ev kurdum kendime. Onlar oldu benim ailem. Moralim bozuk olduğu zaman sadece onlarla konuşmam bile bana yeter. Ev sadece dört duvar arası olan bir yer değildir. Ev, sevdiğin insanlardır. Aile olmak için aynı kanı taşımak gerekmez. Aynı şekilde sevmek gerekir birbirini. Siz hiç birilerini ev olarak gördünüz mü? Hiç kendi kendinize kurdunuz mu aile? Hiç birilerini kayıp etmektem deli gibi korktunuz mu? Hiç sırf bir kaç insan için hayata tutunmayı denediniz mi? Hiç ölüm ile yaşam arası bir durum yaşarken kurtuluş yolundan sırf eviniz için vazgeçtiniz mi? Siz hiç kimseye güvenemeyip sadece yedi çocuğa güvendiniz mi?

Ben hepsini yaptım. Ben onları evim olarak gördüm, ben onlarla kendime aile kurdum, ben onları kayıp etmekten deli gibi korkuyorum, sırf onlar için hayata tutundum, ölüm ile yaşam arasındayken onlar için yaşamı seçtim, ben kimseye güvenmedim ama onlara güvendim...

"Jisung!"

Diye bağırdı babam. Odamdan çıktım ve yanına gittim.

"Efendim baba?"

"Evde misin bugün?"

"H-hayır. Felix'in evine gideceğim. Orda kalacağız."

"Geber."

"Odama gidebilir miyim?"

"Siktir git."

Bu sadece ufacık bişeydi. Hızlıca tuvalete gittim. Elimi yüzümü yıkadım ve dişlerimi fırçaladım. Daha sonra odama gidip dolabı açtım. Ne giysem diye düşünürken altıma düz beyaz bir şort ve aynı renk ufak bir deseni olan tişört giymiştim. Üç gün önce yaz tatiline girmiştik bu iyiydi. En azından arkadaşlarım ile daha çok vakit geçirdiğim için babam ile çok vakit geçirmezdim.

Telefonumu, kulaklığımı ve bel çantamı alıp evden çıktım. Yolda rastgele bir müzik açtım ve yürümeye başladım. Daha sonra telefonuma gelen bildirim sesi ile telefonu açtım.

Bebek Ekmek Jeongin

Jeongin
sevgili mal hyung toplulugu
en kucugunuz oldugum icin girmiyorum bu topluluga🤙🏻
neyse
amk mallari nerdesiniz siz
felix hyung ile sizi bekliyoruz iki saattir
nerdesiniz amk

Chan
geldik geldik
seungmin yanimda
bisey lazim mi

Felix
siz

Changbin
minho ile birlikteyiz geliyoruz

Hyunjin
jisunglarin evin yakinlarindayim
jisung nerdesin birlikte gidelim istersen

Jisung
Olabilir nerdesin

Hyunjin
evin yakinlarinda bir market var ya ordayim

Jisung
tamam ben parkin ordayim parkta bekliyorum seni

Hyunjin
okyy

Telefonu kapattıktan sonra yönümü parka çevirdim. Bir banka oturdum. O an etrafımdaki tüm sesleri boş verip sadece müziğe odaklandım. Parktaki çocukları izledim. Daha sonra ileride bir çocuk gördüm. Babası ile top oynuyordu. O an içimde bir acı hissettim, gözlerim doldu. Ben babam ile en son beş yaşlarındayken güzel vakit geçirmiştik. Kendimi ağlamamak için zor tutuyordum. Neden böyle olmak zorundaydı?