Μετά τη Φωτιά

Η συμφωνία

15 Δεκεμβρίου 1967

Η εγκυμοσύνη της Λενιώς ήταν δύσκολη. Πέρασαν μήνες μοναξιάς και απομόνωσης και η Λενιώ έμεινε καθηλωμένη στο κρεβάτι. Δεν έβγαινε από το σπίτι, δεν ήθελε να γνωρίζει κανείς στο χωριό την κατάσταση της. Ήταν επικίνδυνη η κατάσταση στη χώρα για τις οικογένειες των πολιτικών εξόριστων, ποτέ δεν ήξερες που θα πέσεις και η Λενιώ είχε μείνει απροστάτευτη. Σαν να μην έφτανε αυτό υπέφερε από αιμορραγίες, είχε καθημερινές ζαλάδες και δυσκολευόταν να βάλει τα απαραίτητα κιλά που απαιτούνταν για μια ομαλή κύηση. Οι πρώτοι μήνες πέρασαν με την Ελένη να μην ελπίζει στην γέννηση αυτού του παιδιού. Μα μόλις μπήκε ο χειμώνας η κοιλιά της είχε φουσκώσει πολύ και το μωρό της κινούνταν και κλωτσούσε. Η Ρίζω της είπε πως ο μεγάλος κίνδυνος είχε περάσει και η Ελένη κατάφερε να χαλαρώσει και να απολαύσει το θαύμα που της είχε χαρίσει ο Θεός και μεγάλωνε μέσα της.

Εκείνο το παγωμένο πρωινό, η Λενιώ είχε σηκωθεί αξημέρωτα. Η Ασημίνα με το παιδί και την Δρόσω κοιμόταν και εκείνη ντύθηκε βιάστηκα. "Σύντομα ψυχούλα μου," είπε ακουμπώντας τρυφερά την κοιλίτσα της, "Θα είμαστε με τον μπαμπά σου πολύ σύντομα".

Έφυγε από το σπίτι, αρματωμένη με την καραμπίνα της. Ήξερε πολύ καλά τι πρέπει να κάνει. Οι υποσχέσεις του Ζάχου για την επιστροφή του Λάμπρου έδιναν και έπαιρναν, όμως, καταλάβαινε, όσο περνούσε ο καιρός, πως δεν τις εννοεί. Έβλεπε πολύ καλά πως την κοίταζε και ήξερε πως, δεν θα έκανε τίποτα για να εξασφαλίσει την ένωση της οικογένειας της. Δεν του κάκιωνε, δεν κάκιωνε σε κανέναν πια. Δεν μπορούσε άλλωστε να εμπιστευτεί κανέναν αρκετά για να του κακιώσει.

Έφτασε έξω από το αρχοντικό τον Σεβαστών και χτύπησε την πόρτα. Άνοιξε ο Μελέτης, άγρυπνος φρουρός της οικογένειας του Μεγαρίτη πλέον.

"Τι θες εδώ, Σταμίρη;"της φώναξε και πήγε να της κλείσει την πόρτα στα μούτρα, αλλά η Ελένη όπλισε την καραμπίνα και την κόλλησε στο πρόσωπο του.

"Κάνε στην άκρη Μελέτη, γιατί δεν το 'χω σε τίποτα να σου τινάξω τα μυαλά στον αέρα," αποκρίθηκε η Λενιώ και μπούκαρε στο αρχοντικό.

Ο Ακύλας Μεγαρίτης έπαιρνε το πρωινό του στη τραπεζαρία που κάποτε ανήκε στους Σεβαστούς. Βλέποντας την Ελένη να τον πλησιάζει με την καραμπίνα του ξέφυγε ένα σαρκαστικό γέλιο και σηκώθηκε όρθιος.

"Δεν είναι επικίνδυνο αυτό για μια γυναίκα στην ηλικία σου, και πόσο μάλλον στην κατάσταση σου;" σάρκασε,