Melodileri duyuyor musun? Seni çağırıyor...
Çocukken, en sevdiğin şey müzik kutun değil miydi? Çıkan sesi dinlerken rüyalara daldığını, oyun oynarken o sesi duymayı ne kadar çok sevdiğini hatırlıyor musun?
Yıllarca saklamıştın onu, sevmiştin, içinden bir parça olmuştu artık... Gittiğin her yerde o da vardı, ayrılmayan bir ikiliydiniz. Onu her zaman güvende tutardın, huzur kaynağındı... Onun varlığı seni mutlu ediyordu hatta onunla gurur duyuyordun.
Müzik kutunda seni güvende tutardı... Gerçekten öyle miydi...?
Her gece seni etkisi altına alan büyüleyici sesi dinleyerek huzurlu bir şekilde uyuyordun. Uykun sırasında fark etmediğin şey; müziğin bilinçaltını kontrol ederek onu değiştirdiğiydi. Rüyalarını da kontrol ediyordu, sadece onun büyülü melodileri varken kabus görmezdin...
Hayır, müzik kutun varken lanetli rüyalar görmen mümkün değildi...
O lanetin kendisiydi...
Onun mutluluğuysa senin mutluluğunu, yaşam enerjini çalmak. Elbette ki bunun basit bir şey olmadığını önceden bilmeliydin. O sandığının aksine cansız değildi... Hayır o yaşıyordu, bekliyor...
Sonunu hazırlamak için bekliyor...
O an için bekliyor, gerçekliği anlayamadığın an için... Gerçekliği unutman için, zayıf noktanı bekliyor...
O çok sevgili müzik kutun bir parçan haline geliyor, seni içten yiyen, çürüten... Hafızanı siliyor, güçsüz bırakıyor... Seni kontrol ediyor artık... Artık geri dönüşün yok ...
Lanetli olduğunu bilmediğin melodiler eskiden; çocukluk günlerini, mutluluklarını, sevinçlerini hatırlamana yarıyordu. Şimdiyse o melodiler sadece sonsuz acı dolu bir uykuya dalmanı sağlayacak...
Her şey son buldu, ruhun müzik kutusunun içine hapsoldu...
