Kaybolan Benliğim

Bölüm 1

Selam ilk bölüm hayırlı olsun diyelim mi o zaman...

Bu bölümde bir ithaf yapacağım destekleri için başta sınıfım olmak üzere, tüm arkadaşlarıma çok teşekkür ederek sevgilerimi sunuyorum.

Umarım beğenirsiniz, satır aralarında yorum eklemeyi ve bölüme oy vermeyi unutmayın lütfen. Güzel günlereee...

İyi okumalar. ♡

***

O sabaha uyandım, bugün lisenin ilk günü yeni okul, yeni kişiler ah çok gereksiz. Okulu hiç sevmiyorum dersler sadece boş sorumluluk ve stres her neyse.

Neredeyse herkesin düşlediği o liseyi kazanmıştım ve buna rağmen hiç mutlu değildim, meslek lisesi istemiştim neyse ki nakil sürecinde şanslı çıkmıştım ve meslek lisesine nakil aldırmıştım ve biraz hata yapmıştım çünkü henüz kafamda bir hedef yoktu ne istediğimi, hangi bölümün bana uygun olduğunu asla bilmiyordum bunun üzerine fazlasıyla araştırma yapmıştım ama bir karara varamamıştım, neyse ki bunu düşünmek için 1 yılım vardı 9.sınıf olduğum için sonraki sene bölüm seçecektim, bu sırada bölümleri gözlemleme fırsatım olacaktı bir şekilde bulacaktım, bulmak zorundaydım.

Ellerimi yüzümü yıkamış yeni okulumun lakos ve pantolonunu giymiştim sonbahar olduğu için hava soğuktu, üstüme en sevdiğim renklerden olan kiremit renginde düz sweatimi giymiştim, saçlarımın dalgalı olması hoşuma giderdi bu yüzden banyo yaptığım her gece saçımı örüp uyurdum, örgüleri açarken holden, kardeşim Doruk henüz uykusunun en huzurlu kısmında olduğu için kısık ama belirgin sesiyle annem seslendi "Berfu annecim kahvaltı hazır bebeğim" ailem bazen sabahları, günün bazı zamanları bana karşı hassas davranıyorlardı bazen çok ters tepkiler veriyordum, zaman zaman ben bile kendimi sorguluyordum. 

6 yıldır benimle yaşayan, dostum olan, hayatıma renk katan varlığımı, en özel dostumu kedim Lia'yı kaybetmemin üstünden yalnızca 2 ay geçmişti, evet uzun bir süre ama hiç beklemediğim bir anda kaybetmiştim onu. Dairemiz 6 katlı apartmanın 3. katta ki 3+1 dairesiydi. Yıllardır bende ailemde evden çıkıp saatlerce dönmeyeceksek tüm camları, kapıları kontrol ederdik. Serin bir yaz akşamı ailecek yürüyüşe çıkmak için sahile gitmiştik, eve döndüğümüzde Lia'yı kaldırımda kanlar içinde bulmuştum aklımı kaybetmiştim nasıl olduğunu anlamamıştım ve kafamı kaldırınca fark ettim ki Doruk'un odasındaki pencere açıktı odadan en son Doruk'u alıp babam çıkmıştı, dehşet içinde babama dönmüştüm o da farkına varmıştı ki yüzündeki ifadeden belliydi, gözlerim hayal kırıklığı içinde dolarken annemin elindeki anahtarı alıp hızlıca yukarı çıktım. Holdeki aynalı dolabın olduğu yerde durdum berbat hissediyordum, berbat görünüyordum. 

Lia benim her anımdı ve ona henüz 6 aylıkken sahip olmuştum sokakta neredeyse ölmek üzereyken bulmuş annemi, babamı ikna edip sorumluluğunu almıştım içime kapanık, asosyal bir insandım hiç bir şey konuşmazdım, hiç arkadaşım yoktu, her şeyi Lia'ya anlatırdım bazen gülerek bazense ağlayarak, o benim tek dostumdu yıllardır ve şimdi yoktu. Nereye baksam Lia ile olan anılarım geliyordu aklıma. Başımın dönmeye, midemin bulandığını hissetmeye başladım, evin ısısı çok normaldi fakat ter içinde kalmıştım, paniklemiştim kafamda binlerce cevapsız soru vardı, krizlerim çok hafif olurdu ancak şuan o kadar ağırdı ki, anahtarı dolabın üstüne fırlatıp gözyaşları ve ter içinde odama koştum. İçeri girer girmez kapıyı sertçe kapatıp kilitledim, montumu fırlattım ve kendimi direkt yatağıma bıraktım, annem telaşla kapıyı tıklatıp ''Berfu bebeğim! Annecim, güzel kızım lütfen açar mısın kapıyı?'' dedi cevap verecek halim yoktu sustum, sessiz kaldım bu sefer babam ''Berfu'm Lena'm özür dilerim güzel kızım'' dedi -Lena günışığı, ayışığı demekti babam bana bazen böyle seslenirdi lakap gibi- çok sert cevap verdim ''BENİ RAHAT BIRAKIN!'' o günden beri hâlâ hassas olduğumu biliyor, bir şey söyleyecekken 2 defa düşüp tasarlıyorlardı. 

Dalmış olsam gerek annem ''Berfu miniğim iyi misin?'' dedi klasik, ikonik hareketimi yaptım yüzüme gülümseyen bir maske taktım ''İyiyim annecim, lanet ilk okul gününü saymazsak'' hemen karşılık verdi ''İstersen gitmek zorunda değilsin canım ben öğretmenlerinle konuşurum'' her ne kadar nefret etsem de lise ortamını merak ediyordum hemen ''Hayır merak ediyorum gideceğim ve ne olursa olsun iyi olacağım'' dedim gözleri doldu sarılıp saçlarıma bir öpücük kondurdu ve elimi tuttu mutfağa geçtik. Bu masaya artık kucağımda Lia olmadan oturmaya bir nebzede olsa alışmıştım, babam ''Lena'm iyi misin güzelim?'' dedi anlamadığımı sanıyor ama hissediyorum kendini suçluyor ''Babacım bak, gayet iyiyim'' dedim elimi uzatarak hemen ekledim ''Lütfen artık kendini suçlama'' dedim başımı hafif yana eğerek, gülümsedi elimi tutup ''Seni seviyorum Berfu'm'' dedi ve elimi öptü. 

Kahvaltımı bitirip kalktım masadan ''Ellerine sağlık annecim'' dedim annem ''Afiyet olsun bebeğim hemen çıkacak mısın?'' dedi ''Evet dışarısı tam yürümelik'' dedim. Babamdan harçlığımı aldım, siyah deri ceketimi giydim, çantamı alıp çıktım.