အီဖယ်လ်တာဝါမှာမင်းနဲ့အတူ
ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်မှာကိုယ်အိမ်မက်တစ်ခုမက်ခဲ့တယ်။ပဲရစ်မြို့ကြီးရဲ့အလယ်မှာမင်းရဲ့လက်လေးတွေကိုဆုပ်ကိုင်ရင်းကိုယ်တို့လွပ်လတ်စွာပြေးလွှားနေကြတယ်လို့...
မင်းကိုDelphiniumပန်းတွေလက်ဆောင်ပေးမယ်။ဆောင်းခိုငှက်ကလေးလိုကိုယ်ကမင်းရင်ခွင်ထဲခိုလှုံမယ်။ပဲရစ်ရဲ့
အီဖယ်လ်တာဝါကိုနောက်ကျောပေးရင်းမင်းကိုအနမ်းတွေတ၀ကြီးပေးမယ်။
ကမ္ဘာကြီးနဲ့အညီအမျှကိုယ်မင်းကိုမြတ်နိုးတယ်။လက်သွယ်သွယ်လေးတွေမှာငွေရောင်လက်စွပ်ကလေးစွပ်ပေးနိုင်အောင်ကြိုးစားချင်သေးတယ်။
မင်းဟာကိုယ့်ဘ၀ရဲ့နားခိုရာ။မင်းသာကိုယ့်ရဲ့အရာရာ။အခက်အပွင့်လေးတွေကြွေမှာစိုးလို့အချွေအရံတွေနဲ့ဂရုတစိုက်ပျိုးခဲ့ပေမယ့်ကံတရားဟာ ကိုယ့်ဘက်မှာမရှိခဲ့ဘူး။
နားအထက်မှာနှင်းဆီအဖြူလေးမပန်ပေးနိုင်ခဲ့ရင်ခွင့်လွှတ်ပါ။ဒေစီငယ်ကမင်းရင်ထဲမှာကိုယ်မျိုးစေ့ချခဲ့မယ်။အသက်ထက်ချစ်ပေမယ့်ကိုယ်ကြောင့်နဲ့မင်းနာကျင်ရမှာကိုသိပ်ကြောက်မိတာပဲ အသက်ငယ်...
____________________________
"အဆင်ပြေရဲ့လား.."
"အင်း"
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့စကားဝိုင်းတစ်ခုမှာအေးစက်နေတဲ့ကော်ဖီနှစ်ခွက်ကနေရာယူလျက်။ပဲရစ်ရဲ့အလှကိုနောက်ခံထားရင်းမိုးအေးအေးလေးကြားမှာပြန်တွေ့ရတဲ့အချစ်ဦးကအရင်နှင့်မတူတော့ပေ။
"ဘာလို့အဆက်သွယ်ဖြတ်ခဲ့တာလဲ"
"..."
ပြန်စာမရတော့ငါရီမိသည်။ငြိမ်နေတဲ့လူကိုကြည့်လိုက်ရင်းငါသိပ်စိတ်နာကျည်းမိသည်။
"၄ှနှစ်..မင်းငါ့ကိုအဆက်ဖြတ်သွားခဲ့တာ၄နှစ်၊လမ်းခွဲရအောင်ဆိုတဲ့စကားတစ်ခွန်းလေးတစ်ခုနဲ့မင်းကထွက်သွားခဲ့တာ.."
"ငါတောင်းပန်ပါတယ်.."
တောင်းပန်ပါတယ်တဲ့။ဒါကသူပြင်ဆင်ခဲ့တဲ့စကားလား။စိတ်နာစရာပါလားgemini..မှတ်မိသေးတယ်။မင်းရဲ့၁၉နှစ်ပြည့်မွေးနေ့။
YOU ARE READING
Gone gone gone~ (geminifourth ff✅)
FanfictionI'll love you long after you're gone gone gone.. fanfiction main characters-Geminifourth total chapter-8 hope you guys enjoy this💓
