Fernweh

Başlıyoruz

Herkese merhabalar ben Kim Seungmin, galiba tuhaf bir başlangıç oldu ama her neyse...
Bugün içimde oluşan mutsuzlukla okula gitmek istememiştim ama ailem ne yazık ki evde kalmamı istememiş ve beni zorla okula göndermişlerdi.

Ne kadar dil döksem de beni umursamamışlardı. Annemle kavgalarım da bir işe yaramamıştı.

Yarım Saat Önce

Çalan alarm sesine annemin sesi de eşlik ediyordu,
"Seungmin uyan artık!" sesin de giderek yaklaştığını anlıyordum hem daha net duyuluyordu hem de annemin ayak seslerinden anlamıştım.

Kendimi zorla biraz da olsa ayılttıktan sonra yatağımda doğruldum kocaman rahat yatağımı bırakıp gitmek hiç istememiştim bugün de...

Sıcacık yatağım ve yastığım da beni bırakmak istemiyor gibiydi bence. Ben bunları düşünmeye dalmışken o sırada içeri annem girdi.

"Seungmin hadisene kalk artık senin uykuların asla bitmiyor. Okula geç kalacaksın çabuk ol."

Sarı saçlarını düzgünce toplayıp giyinmişti bile, doktor olduğu için disipline ve düzene çok önem veriyordu kıyafetlerin de bile bu düzeni ve uyumu önemsiyordu.

Yatağımda doğrulmuş anneme bakarken cidden okula gitmek istemediğimi fark etmiştim. Okul cidden bugün ayrı bir gereksiz gelmişti ve ayrı bir nefret hissetmiştim. Anneme söylediğim zaman zaten karışmayacağını biliyordum.

"Anne bugün gitmeyeceğim hiç istemiyorum."

"Hayır Seung bey gideceksiniz."

Oldukça şaşırmıştım anneme alık alık bakmam üzerine o da bunu fark etti.

"Hocan mesaj atmış öğrenciler bugün kesin gelsin, çok önemli bir konu anlatacağım falan diye."

"Anne her hafta aynı biliyorsun o hocayı. Derse gelmeyeceğiz diye ödü kopuyor ondan yapıyor o."

"Ben anlamam Seungmin gideceksin dedim bitti. Kalk giyin aşağı gel kahvaltını yapıp çık hemen."

Oldukça tuhaf gelse de bu durum susmuştum, annem kızınca korkutucu biri oluyordu. Bu halini görmeyi pek de istediğim söylenemez.

Sanırım mesleki bir şeydi bilmiyorum çünkü her gün insanlarla uğraşıp stresle eve gelince yoruluyordu ve sinirlenmesi de ürkütücü oliyordu, her şeye hemen sinirlenmezdi ama ısrara gelemiyordu.

Şimdiki Zaman

Normalde beni okula gitme konusunda darlamayan ailem sanki bir şey olmuş gibi okula gitmem konusunda çok ısrarlıydı. Ben de daha fazla itiraz edemeden çirkin okul formamı gitmiştim,bu devirde hala kravat takıyorduk. Hayır bir de kırmızı kravat takıyoruz istediğimiz renk de olmuyor!

Sabah sabah kravata da bir tur söyledikten sonra aşağı kahvaltıya indiğimde annemin yine döktürdüğünü fark ettim, bir güzel karnımı doyurup evden okula doğru yola çıkmıştım.

Okula giderken her zaman gittiğim yollardan yavaş yavaş geçerken gördüğüm beyaz bir meleği andıran köpek ile adeta büyülenmiştim onu izlerken daha fazla dayanamayıp sevmeye gidecekken telefonuma gelen mesaj sesi ile telefonuma baktım, saati ve gelen mesajı görünce okula geç kalacağımı fark edip koşturdum.

Bizimkiler gruptan mesaj atmışlardı yine köpek sevmeye dalıp saati kaçıracağıma dair. Haklılardı hep böyle oluyordu, ben her sabah bir köpeğin seveceğim diye geç kalıyordum ve azar yiyordum, neyseki notlarım iyiydi de bir şey diyemiyorlardı.