Gece yarın yine okul olduğunu ve her zamanki gibi çok sıkıcı olacağını düşündüm.Yatağımda uzanırken hayatı sorgulamya başladım.
Aman allahım ne saçmalıyordum yine ben !
En iyisinin uyumak olduğuna karar verdim ve derin bir uykuya daldım.
Sabah uyandığımda saatin 5 civarlarında olduğunu tahmin ediyordum.Bir anda diğer odadan sesler gelmeye başladı çok tiz bir çığlıktı bu ,ancak bir çocuktan gelebilecek bir çığlık.
Telaşla ayaklandığımda başımın dönüyor olmasını umursamadım bile.Odaya girmemle birlikte çığlık basıp yere serilmem de bir olmuştu noluyordu böyle ?
Gözümü açtığımda hastanedeydim,yutkundum ,herşeyi çok net hatırlıyordum.
Annemin göğüslerinden tavana asılmış olmasını,babamın üzerine asit dökülmüş bedeninin yarısı erimiş bir biçimde yerde öylece durmasını ve 8 yaşındaki kardeşim Rüzgar'ın birşeyler fısıldamasını yani herşeyi ...
Haykırarak ağlamaya başladım,tüm gücümle bağırdım ve serumları hiddetle çıkardım .
30'lu yaşlarında sarışın bir hemşire yanıma gelip sakin olmamı söyledi ve bir iğne vurdu.
Gevşe,gevşe lütfen!Kendimden geçmiştim.
Ertesi gün uyandığımda hiçbir şey hissetmiyor gibiydim.Başımda bekleyen halam ve amcama boş boş baktım uyandığıma sevinmiş olacaklar ki hemen sarıldılar.Kendimi kontrol edemedim ve yüksek bir sesle 'neler oluyor?' diye bağırdım.
Halam: Şimdi sırası değil Toprak hastaneden bir çıkalım da , ben Rüzgarı alıp geleceğim dedi .
Amcam başımdaydı. Ağladım...
