Reverie's Awakening

Chapter 13

Chapter 13.

"Yes." she whispered.

I saw how his face darkened and his jaw strongly moved. I looked into his eyes and then answered.

"I know you."

I saw that he was stunned so bago pa siya magsalita, sinundan ko ang sinabi ko sa kanya.

"Of course, I know you! You're damian! I saved you didn't I?" I said and swallowed hard before smiling at him. he looks scary earlier while I was looking at him. Hindi niya pwedeng malaman na may alam ako. He's scary! Gusto kong mamuhay ng tahimik dito pag alis niya 'no.

"I saved you. I found you in the middle of the woods, barely alive. I nursed you back to health and took you in!" Masayang bulalas ko at 'saka siya nginitian ng malaki.

Nawala ang nakakatakot na aura na bumabalot sa kanya kanina at napaatras ako ng ilang hakbang, ayokong lumapit sa kanya at baka mahalata niyang nag sisinungaling ako. He looked at me curiously, almost as if he was trying to figure me out. I noticed his gaze and nervously averted my eyes from him, afraid of what he might find out.

"Have you never been to the capital?" tanong niya sa akin, at ramdam ko ang kuryusidad sa boses niya. Nag hihinala na ba siya? pasimple akong tumingin sa kanya. Naka-kunot ang noo nito at nagtataka. At bakit siya nagtatanong kung nakapunta na ba ako sa kapital?

I hesitated for a moment before looking back at him and forcing a smile on my face. "Hmm... hindi. Hindi pa ako nakakapunta doon kahit isang beses," sabi ko, mas lalong kumunot ang noo niya. Masasabi kong hindi pa rin lubos na nawawala ang kuryusidad niya sa akin, ngunit tila tinanggap niya ang aking sagot.

Bakit? Meron namang iba na hindi pa rin nakapunta sa kapital ah. Hindi naman siguro siya magtataka.

Tila malalim ang iniisip niya kaya napag-pasyahan ko nang magsalita. "Plano kong manirahan sa isang maayos at tahimik na lugar, at dito ko napagpasyahan na gawin ito. Dito sa Silentwood." Tumingin naman siya sa akin nang magsalita ako.

"It's peaceful here." Dagdag ko.

Nang mapatingin ako sa orasan ay naalala kong kailangan ko na magmadali. "I'll go ahead." Sabi ko at tumalikod na palabas ng kusina. Wala naman na siyang sinabi.

Hays! Buti naman! Akala ko pipigilan niya na naman ako at mag-i-insist na sumama.

Hindi pa ako masyado nakakalayo sa bahay nang maramdaman ko ang yapak sa likod ko. Binilisan ko ang lakad ko at naramdaman ko rin ang pagbilis ng yapak na sumusunod sa likod ko. Bumilis ang tibok ng puso ko nang maramdaman ang brasong pumulupot sa kanyang baywang.

"Damian?!"

Naguguluhan siyang tumingin sa kanya at hindi niya maintindihan kung bakit siya nandito. Akala niya ay napag-usapan na nila ito, na kailangan niyang manatili sa bahay at huwag lumabas sa bahay dahil sa takot na makita siya ng iba.

I looked at him confused. "W-What? What are you doing here? I thought we talked about this? You can't go out because someone might see you. You're s—." Kasisimula pa lang niyang sabihin sa kanya ang mga bagay na ito nang bigla nitong hinawakan ang kanyang pulso at nagsimulang tumakbo.

"Damian! W-wait!" I called out to him, trying to get him to stop, but he was insistent and she soon found herself being dragged away.

"W-Wait"

Wala na akong nagawa dahil mapilit siya kaya hinayaan ko na lang siyang hilaiin ako. "F-Fine, I'll let you join me. B-But can we just walk slowly?"