SERENDİPÇE

6.Bölüm

Hoşgeldinizzzzz!

Umarım bölümü okurken eğlenirsiniz.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen🥺🥺💗💗

İyi okumalar 😘

☄️☄️☄️

Açina 14 yaşındayken

Bedenimde hissettiğim ağırlıkla yavaş yavaş gözlerini açtım.

Karşılaştığım manzara maalesefki odam değildi. Simsiyahtı bir yerden küçük bir ışık geliyordu.

Neredeydim ben? En önemlisi ne zaman bu hale gelmiştim?

Gözlerimi tamamen açtığımda kafamı sağa sola doğru oynatarak nerede olduğumu anlamaya çalıştım.

Ellerim ve ayaklarım bağlıydı. Aynı şekilde kafamda da bir çuval gibi bir şey vardı.

Kim beni neden kaçırırdı anlayamıyordum. Ağlamamak için bile zor duruyordum. Ama sakin olmalıydım. Babam bana bunu öğretmişti.

Tehlike anında sakinlik. Derin bi nefes almalıydım şimdi.

Al. Ver. Al. Ver.

Tamam,şimdi daha sakindim. Beni kaçıran kimdi bilmiyorum ama nihai hedefim buradan kurtulmaktı. Şimdilik...

"Kimse var mı? Sesimi duyan var mı?"duyduğum yabancı sesle gözlerim sonuna kadar açıldı. Burada tek değildim.

"Var. Sen kimsin. Ne oluyor?"

"Niye bizi kaçırdılar?"

"Bizden ne istiyorlar?"

Birden fazla ses hepsi farklı şeyler desede aslında hepsinin dedikleri şey aynıydı.

"Kesin sesinizi!"diye gür sesimle bağırdım.

"Sen kimsin?"diye sordu bir erkek. Sesi sağımdan geliyordu.

"Şimdi sakin olun. Neler olduğunu bilmiyorum. Ama sadece dediğim şeyi yapmaya çalışın olur mu?Sandalyeyi sağıma doğru ilerletmeye çalışıcağım. Dademin bana seslenen kişi hafifçe sola doğru döndür sandalyeni. Yanına gelince ellerimi açıcaksın. Güvenin bana buradan kurtulucaz."

Babam şimdiye kadar yokluğumu fatketmiştir. Konumumu hemen bulabilirdi. Üzerimde takip cihazı taşıyordum.

"Tamam,gel."diyerek sandalyesini oynatmaya başladı. Ben de ona uyarak sandalyemi yavaş yavaş sağa doğru oynatıyordum.

Sonunda çocuğa ulaşınca ellerimi çözmesini bekledim.

"Hadisene!"