Her türlü yetişkin içerik barındırmaktadır!
Genç milyarder ondan alınan şey için acımasız bir intikam peşindeydi.
Bunun içinse dünyanın dört bir tarafından mafya üyelerini toplamıştı.
Meksikadan, La Eme
Japonyadan Yakuzalar ve
İtalyadan Sicilyalıla...
Yorumlarınızı keyifle okuyorum. İyi okumalar dilerim.
kordhell - murder in my mind ariana granda - god is a woman tyla jane - energy
(aron'den buram buram Pablo vibe alıyorum..)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatın bize oynadığı oyunlar birbirinden farklıydı. Evcilik oynama yaşını çoktan geçmiştim ve hiç kimse benden bir barbie bebeğini kafasını koparmamamı isteyemezdi. Küçükken oyuncaklarla çok oynayamamıştım ancak her öfkemde, evcilik oyunum her kötüye gittiğinde bebeklerimin bedenindeki parçaları tek tek koparır, yüzüne makyajlar yapar, saçını saçma sapan keserdim.
Şimdiyse ne bir bebeğin uvuzlarını koparmak için buradaydım ne de karşımdaki mafyalar bir evcilik oyunundaydı.
"Kalabalık çalışmam."
Solumda oturan, Armando Lorenzo Benedict. Yalan söyleyecek değildim. Adam bombaydı resmen bomba! Normal sayılacak uzun, kahverengi saçları ve ela gözleri vardı. Burnu kemerliydi ama bu tamamen haksızlıktı! Ona bu kadar yakışması içten içe huysuzlanmama neden oldu, ben kıskanç bir kadındım. Sert yüz hatları, bir de büsbüyük bedeni vardı. Kaslarına dokunup balon mu değil mi diye kontrol etmemek için kendimi zor tuttum.
Bu kadar erken kaçmasınlar.
"İtalyanlarla iş yapmam." dedi, oldukça sakin bir ses. Bu sefer sağıma döndüm. Nakayama'nın ses tonundaki o saçma(?) sakinlik hiç hoşuma gitmemişti. Beyaz gömleğinin üzerinde en ufak bir kırışıklık dahi yoktu, sanki üstünde ütülemişlerdi adamın! Kravatını bile sağa sola oynamaması için gömleğine diktirmişti manyak adam. Eh, siyah çekik gözleri ona eşlik ederken dik dik bakması işlerimi kolaylaştıracak gibi değildi.
Sessizliğin hakim olduğu salonda bir kıkırtı yükseldi.
Karşımda oturan son kişiye baktım.
Pablo Diego, "Bu işin sonunda ne kadar para alacağız?" dedi ve ağzındaki kürdanı ağzının içinde döndürdü. İşte! İstediğim buydu ya. Bir insan nasıl paraya sırt çevirirdi anlamıyordum. Pablo bu rekabetten çok uzak görünüyordu, Nakayama ve Armando'nun atışmasını saçma bulduğu aşikardı.
"Parayı şimdi söylersem büyüsü bozulmaz mı?" dedim başımı yana eğerek.
Pablo, masaya kollarını dayadı ve eğildi. Yüzündeki serseri sırıtışı kim yapsa tanırdım. "Büyüsü orada ya." dedi alayla. Saçı başı dağınıktı, saçlarının ucu güneşte yanmış gibi sararmıştı. Atlet üstüne şatafatlı bir gömlek giymişti. Sanırım Deniz ve Hakan'ın ikinci modelini bulmuştum. Tabii bir tık(!) tehlikeli olarak.
"Kayoshi-" İtalyan'ın sert sesini duyduğumda geriye yaslandım ve bacak bacak üstüne attım.
