Το γνωρίζω ότι είναι κουτό,
αλλα τώρα ειναι ασφαλές να ειπωθεί.
Σχεδόν δεν καταλάβαινες
Όταν σε έψαχναν σαν διψασμένα γεράκια
Αγριεμένα από την εγωπάθεια,
σχεδον διαλυμενα κουφαρια,
Να πιαστούν από το μολύβι μου,
Δίνοντας τους δύναμη υπεροχης,
με την κογχη του να γδερνει το χαρτί,
Από ερωτική παράνοια
Μου έλεγαν,
"Εγραψες σήμερα για εμάς";
Για αυτούς.
Για να μείνουν,
να πρωταγωνιστουν απεγνωσμένα.
Να μην περάσουν στη λήθη.
Να με γατζωνουν,
σαν αγκίστρι που διεκδικεί,
τα ψυχοσυνθετικα μου απομεινάρια.
Μερικοί περαστικοί με ρώτησαν,
"Παίρνεις τίποτα;"
"Έρωτα, αγάπη, δώσιμο: ψυχοτροπα φάρμακα.
Ολα στις σωστές δόσεις,
με ακρίβεια δείκτη ρολογιού"
Ισα ίσα,
να φαντασιωνομαι οτι ήταν εκεί πράγματα που δεν ήταν.
Δεν ξεχνουσα όμως ποτε τα χάπια μου,
μονο αυτά με κρατούσαν αιθεριακα ζωντανή.
Κάθε μέρα,
στα κρίσιμα λεπτά,
γευονταν τα χείλη μου ένα χαρούμενο ψέμα.
Με αυτό ανέπνεα για χρόνια,
ώσπου το μυαλό να εξαυλωθει
και να μη "διαβάζει" τους κινδύνους.
Για αυτούς,
δεν έγραψα ποτέ γι'αυτους,
τους διακινητες της πεμπτουσίας μου.
Σε περίμενα, να ξυπνήσεις.
Όμορφα,
γλυκά,
γαλήνια
μισοδηλητηριασμενη,
από την κλίνη των απατηλων δεσμών
Των εξουσιαστων σου.
Καταβαθος πάντα περίμενα.
Για σένα έγραφα εαυτε μου!
© 2023 Myra. Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα.
