Δε θα με αναγνωρίσεις σε σκοτεινά σοκάκια.
Ούτε στην εσοχή του πουκαμίσου σου.
Δεν είμαι ένα από τα χαμένα κουμπιά εκείνης της ζακέτας που πάντα φοράς από άνεση,
αλλά και συνήθεια.
Δε βρίσκομαι μήτε στο καπέλο σου μήτε στο φλιτζάνι του καφέ σου.
Κι η γεύση που με χαρακτηρίζει δεν είναι η αγαπημένη σου,
προτιμάς να την αποφεύγεις.
Μα ξέρεις
πως κάθε νύχτα και κάθε μέρα που περνά θα πιέζει τα χείλη σου εντονότερα .
Η γλώσσα σου θα παλεύει να την εξολοθρεύσει
και τα δόντια σου με όση δύναμη μένει πια θα αντιστέκονται,
σα να έχει ακόμη σημασία.
Όχι, δεν είμαι η απελπισία.
Πολλοί με προσφωνούν έτσι.
Δεν είμαι μια κραυγή υποδουλωμένη
στα έγκατα της βασανισμένης θνητότητας μιας σάρκας.
Είμαι το έρεβος
και είμαι η φύση σου,
η φύση του,
η φύση μας.
Όχι, δεν είμαι η υπερβολή.
Πολλοί μ'έχουν για τέτοια.
Δεν είμαι οι παράλογες συστολές μιας σκέψης
που αποτυπώνεται με ακρότητα δίχως νόημα,
δίχως σκοπό, παρά με δράμα.
Είμαι η συνεκτικότητα.
Είμαι εσύ,
είμαι αυτός
και ο καθένας.
Όχι, δεν είμαι η απαισιοδοξία.
Πολλοί με αποδίδουν έτσι κι είναι βέβαιοι γι'αυτό τους πόρισμα.
Δεν είμαι η ματαιότητα της αναπνοής
Είμαι ο χαμένος και ξεχασμένος ψυχεδελικός σου πλανήτης.
Είμαι εσύ,
είμαι αυτός
και ο κανένας.
Μη με ψάξεις εκεί έξω,
ψάξε με εδώ μέσα
Ίσως με βρεις να περιπαίζω τον εαυτό μου.
Με την αλήθεια που κανένας δε νοιάζεται να μάθει όσο αδιάκοπα κι αν τη ζητούν.
Εκείνη πια δε θα 'ρθει
Βαρέθηκε τα καμώματά τους.
Είμαι εγώ,
είσαι εσύ
και μερικοί ακόμη άλλοι.
Δεν είναι ο καθένας,
ούτε και ο όποιος.
Στον καθένα θα βρεις τον κανένα,
μα στον κανένα αυτούς τους λιγοστούς.
Θ'αφουγκραστούμε πως είμαστε ένα,
ακόμη κι αν το κανένα μες στον κόσμο δεν το ακούει κανείς.
Θα σπαρταρήσουμε στην αγκαλιά μας,
ακόμη κι αν τα ψάρια δεν τα νοιάζεται κανείς.
Θα ουρλιάξουμε που τα βράδια μας σκοτώνουν στα κρυφά,
ακόμη κι αν τους λύκους δεν τους αγαπά κανείς.
Και θα τραγουδήσουμε στα ναρκοπέδια για τελευταία φορά,
ακόμη κι αν τους νεκρούς δεν τους θυμάται κανείς.
Ίσως να είμαστε πια το ένα,
αλλά το κανένα δεν το δέχεται κανείς.
Χωρίς αυτό μήτε εγώ μήτε εσύ μήτε λίγοι θα συνυπήρχαμε.
Όσο με ψάχνεις απελπισμένα κάπου
δε θα με βρεις πουθενά.
Αλλά στο πουθενά θα γίνομαι κάτι
εκεί που το τίποτα γεννά.
© 2018 Myra. Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα.
