Μικρή σκιά με μάτια βουρκωμένα,
εκεί τη βλέπω καθιστή
πάνω σε βράχο που 'ναι
σκαλισμένο το όνομά της
Γράμματα μαριονέτες που χορεύουν
και γελάνε, μια ακανόνιστη γραφή.
Το χρώμα μαύρο γύρω
από τα μάτια
τα χείλη της σφιχτά,τα κύματα κοιτά.
Το δακρυσμένο βλέμμα της αγγίζει τα νερά,
τη μνήμη ανασκαλεύει.
Κομμάτια σκόρπια η ζωή στης
θάλασσας τα ρέλια,η σκέψη μες το πέλαγος
χαμένη εικόνα που αρμενίζει
παρηγοριάς λιμάνια αναζητά.
Η μόνη συμπαγής ελπίδα
τη μελαγχολική αυτή στιγμή
η θάλασσα, αυτή την γαληνεύει.
Αναπολεί τις αναμνήσεις,
τα μακρινά της όνειρα
όλες εικόνες σκοτεινές
απ' τη ζωή που αιμορραγεί.
Πώς αλλάξαν όλα σε μια
στιγμή!
Σε μια απόφαση μοιραία
που καρποφόρησε αθώα
λάθη της στο χθες,
θλίψη απογοήτευση και
σύγχιση.
Δε θέλει να θυμάται τις πληγές,
μα να τις σβήσει δεν μπορεί.
Τα άγρια κύματα χτυπούν το βράχο
μανιασμένα.
Σύριγγες μπρος στα μάτια της, μελανιασμένα
μέλη βουβή να σιγοτρέμει στα παγωμένα της
σκοτάδια.
Μόνη απλώς να προσπαθεί από τις σκέψεις να
ξεφύγει,μα αυτές δεν την αφήνουν.
Μα αυτές δεν την αφήνουν.
Σαν αγριεμμένα πλάσματα την παίρνουνε
μακριά,απ'τις σκιές τους δεν μπορεί πια να
αμυνθεί.
Και παραδίνεται στις άχαρες εικόνες
σ'αυτόν τον πόνο, σ'αυτή τη μοίρα
που με φοβίες και θυμό έχει καταδικαστεί.
© 2012 Myra&Maria. Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα.
-Artwork by Joseph Vargo
