Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gelişin hayata bağlıyor beni anlıyor musun zaman yarat ve uğra."
Şükrü Erbaş
🌊
Taksinin verdiğim adrese yakınlaştığını görünce uykudan ayılır gibi çıktımdüşünceleriminiçinden. Araba yaklaştıkça benim içimdeki korku çoğalıyordu. Öncedençoksevdiğim yerden şimdi korkar olmuştum.
" Kızımnerde durayım?" diye soran taksi şoförü olan amcanın sesiyle ona döndüm.
Çokgeçmeden araba durdu. Yazan paranı ödeyip indim arabadan. Artık ayaklarım gitmiyordu. Önceden o kadar severek geldiğim yere şimdi gidemiyordum korkuyordum. Çok korkuyordum. Artık harakete geçmemgerektiğinibildiğim için hareketlenereketrafıma baktım. Sabah olduğu için o kadar çok insan yoktu etrafta.
Sahil kenarınagelmiştim. Denizin maviliğingördükçe mutlu olan özgür hisseden kızşimdi o denizden korkar olmuştu. Ya onu benden gerçektenaldıysa diye düşünemeden edemiyordum.
Yavaş yavaş taşlı yolu geçtikten sonra ayakkabılarımı çıkarıp bir kenara bıraktım. Hareketlerim ölüm döşeğinde olan hastanın hareketlerindenfarklıdeğildi. Kumlarınüstüne ayak basıncaartık huzurlu hissetmiyordum. Denize yanaşdıkçaiçimdekiağlama hissi artmaya başlıyordu. Biraz gitdikden sonra durdum. Bir süre denizin güzel maviliğin seyrettim. Dalgalarınayağıma çarpmağını hissetdim. Sonra aklıma Barınla bir anımız gelince kafamı yana yatırarak buruk bir gülümsemeyle denizi baktım.
