UMUT MEZARLIĞI / Yarı texting

14.Bölüm

"Çoçuk gibi ağladım... O kadar hiç, o kadar boş, manasız, Öyle haksız yere senden uzağım ki."

Nazım Hikmet

🌊

Çaresiz kaldığımız anlarda napabileceğimizi hiç bir zaman düsünemiyoruz. Aradığımız şeyi bulmak için bir yol ararız. Ama bulamayız. Çaresizliği o kadar hissederiz ki nefesimizin kesildiğini kalbimizin duracağını düşünürüz. O anlar var ya hayatın sonu gelsede ben böyle hissetmesen dersin. Hayatın doğasında var bunlar. Çaresiz kalırsın bir çare ararsın, umudun tükenir tutunacak bir umut ararsın hayattan. Ve böyle yaşar gidersin.

Günlerimin nasıl geçtiğini bilmeden yaşıyorum. Etrafımda ne baş veriyor bilmiyorum. Sanki ne görüyorum ne duyuyorum. Barının doğum gününden bu yana sadece onu nasıl bula bilirim diye günlerce düşünüyorum. Evden dışarı çıkmadan sosyal medyadan durmadan araştırmalar yapıyorum. Bilgisayar önünde saatlerce sitelerden sitelere girerek bir şeyler arıyorum. Belki kazayla ilgili bir şey vardır ya da bir haber.

Dışarı çıkmadığım gibi kafeyede gitmiyorum. Her şeyden soyutlanmış gibi yaşıyorum. Lale ve Emir sürekli arıyor. Naptığımı nasıl olduğumu soruyorlar. Onları da çok korkutuyorum. Bu halimi onlara yabancı geliyor. Çünkü ben artık eski Efra değilim. Eski Efra eğlenceliydi, her zaman yüzünden gülücük vardı. Hayatında olumsuz bir şey olsada gülerek üstesinden gelirdi. Şimdi bende kendimi tanıyamıyorum. Barınla çoçuken olduğum Efra olmuştum. Şimdiyse o küçük yedi yaşındaki anne ve babasını kaybeden kıza dönmüştüm.